Κι εγώ, που λέτε, αν είχα σαν καλεσμένους στο δίσκο μου τη Ronnie Spector, τη Maureen Tucker των Velvet Underground και τον Martin Rev των Suicide, θα ήμουν απόλυτα πεπεισμένος ότι τα πάντα γύρω απ’ το συγκρότημά μου πηγαίνουν κάτι περισσότερο από ρολόι. Αυτό, ή θα είχα μάνατζερ που πετάει, οπότε και πάλι ισχύει το παραπάνω. Τέλος πάντων, όλα δείχνουν ότι γι’ αυτό το δίσκο τους οι Raveonettes έβαλαν αμέτι μουχαμέτι να αγγίξουν μερικά από τα είδωλά τους και τα κατάφεραν, οπότε αυτό που ακούμε στο “Pretty In Black” είναι το υλικό των ονείρων τους και το καλύτερο μέχρι σήμερα άλμπουμ τους.
Προσωπικά είχα καταχωρήσει το Δανέζικο ντουέτο σαν μια αξιόλογη νέο – γκαράζ μπάντα, η καινούργια τους όμως δουλειά δείχνει ότι πρόκειται για κάτι πολύ πιο ποικίλο από ένα αναβιωτικό συγκρότημα με μια χούφτα καλές ιδέες και attitude αρκετό για εξαγωγή σε τρίτες χώρες. Κατ’ αρχήν η αισθητική τους οριοθετείται σε πρώτο επίπεδο από το «χρυσό» τρίγωνο που σχηματίζουν τα ονόματα που αναφέραμε στην αρχή. Οι Velvets αποτελούν βεβαίως – βεβαίως την απαρχή κάθε ροκ εν ρολ προσπάθειας που δεν επιθυμεί να βάλει στεγανά στις επιρροές και τις κατευθύνσεις της, οι Suicide της προσέθεσαν το στοιχείο της περιπέτειας και των επικίνδυνων ηλεκτρικών φορτίων ενώ η Ronnie από την εποχή των Ronnetes ήταν εκείνη που κήρυξε την αρχή και το τέλος της αθωότητας στην αγαπημένη μας μουσική.
Μένουν λίγα καρυκεύματα από τη surf αισθητική, τις ταινίες τρόμου της δεκαετίας του ’50 αλλά και τις θεσπέσιες φωνητικές αρμονίες των ‘50ς και ‘60ς (για το “Here Comes Mary” θα ‘πρεπε να μηνυθούν επειδή κατακλέβουν ατόφιο το “All I Have To Do Is Dream” των Everly Brothers), και λόγω ακριβώς αυτής της λατρείας τους για τη συγκεκριμένη εποχή διασκευάζουν το κομμάτι “My Boyfriend’s Back”, γραμμένο από τον παραγωγό τους Richard Gottehrer πίσω στα 1963 για το συγκρότημα των Angels.
Το άλμπουμ δεν κινείται συνέχεια με υψηλές ταχύτητες, υπάρχουν κάποιες μπαλάντες δίπλα στις περισσότερο τραχείς στιγμές όπως το σινγκλ “Love In A Trashcan”, σχηματίζοντας ένα σύνολο δουλειάς που μοιάζει με ένα αδιάκοπο ταξίδι ανάμεσα στο χτες και το σήμερα. Άσχετα πάντως με την αναμφίβολη λατρεία του για το πρώτο σκέλος του προαναφερθέντος διπόλου, ανήκει χωρίς αμφιβολία στο δεύτερο.
