Καλά, τά ‘χει χάσει εντελώς η Bjork; Αν νομίζατε ότι με το “Medulla” έκανε ότι μπορούσε για να αποξενώσει το ακροατήριό της, τότε περιμένετε μέχρι να ακούσετε ετούτο εδώ το νέο της άλμπουμ. Πρόκειται για ένα σάουντρακ της ταινίας του Matthew Barney με τον παραπάνω τίτλο, καμία σχέση όμως τον τρόπο που είχε δουλέψει για το “Dancer In The Dark” του Lars Von Trier (αν και κάνει και πάλι μια εμφάνιση στην ταινία, «όχι συμβατική» όπως διαβάζουμε, δεν παίζει σ’ αυτή με άλλα λόγια).Το “Medulla” μας είχε εντυπωσιάσει με την τόλμη των ιδεών του και τον πρωτοποριακό του χαρακτήρα, ακόμη κι αν κάτι τέτοιο ήταν εις βάρος της εμπορικής διάστασης σαν τραγουδίστρια. Εδώ μπαίνει με τα τσαρούχια στην avant garde με ποικίλα αποτελέσματα.
Κατ’ αρχήν να διευκρινίσουμε ότι ο δίσκος δεν πρόκειται να μπει στο player σας περισσότερες από μια χούφτα φορές – κι αυτό αν δεν απογοητευτείτε με την πρώτη και δεν θέλετε να το ξαναδείτε στα μάτια σας. Και δεν είναι ότι δεν έχει καλές στιγμές: το εναρκτήριο “Gratitude” με τον Will Oldham παρακαλώ στα φωνητικά αγγίζει τα όρια του αριστουργήματος, το ίδιο και δυο – τρεις άλλες στιγμές του cd όπως το “Ambergris March”, ένα παιχνιδιάρικο πείραμα ανάμεσα στη minimal electronica και το μεγαλείο των καλογραμμένων κινηματογραφικών scores, ή τα “Storm” και “Cetacea” όπου αν μη τι άλλο μένει να θαυμάζεις τις φοβερές φωνητικές ικανότητες της Bjork (κάτι που φαίνεται, η ίδια θα μας κάνει να τις ξεχάσουμε αφού το βάρος της δείχνει να πέφτει πια αλλού).Για κάθε αξιόλογη στιγμή πάντως, υπάρχουν δύο ακόμη που κυμαίνονται από αδιάφορες έως ανυπόφορες. Στις τελευταίες την κορυφαία θέση παίρνει το δεκάλεπτο “Holographic Entrypoint”, όπου ένας Γιαπωνέζος ερμηνεύει μονόλογο στην παράδοση του Θεάτρου Noh και πραγματικά είναι ανθρωπίνως αδύνατο να το αντέξεις μέχρι το τέλος! Το ίδιο και το “Antarctic Return”, ένα κομμάτι γραμμένο ειδικά από τη Bjork για το παραδοσιακό Ιαπωνικό όργανο Sho και παιγμένο από μια βιρτουόζο του, που ακούγεται σαν μια φυσαρμόνικα να ξεφυσάει λαχανιασμένη επί πέντε λεπτά.
Θα έχει γίνει κατανοητό μάλλον ότι η ταινία εκτυλίσσεται στην Ιαπωνία, επάνω σε ένα πλοίο, όπου προσπαθούν να φτιάξουν ένα τεράστιο γλυπτό από υγρή βαζελίνη(!), κι από τη μουσική παράδοση αυτής της χώρας έχει εμπνευστεί και έχει δανειστεί στοιχεία η Ισλανδή βοκαλίστρια. Στο πλευρό της έχει πάντοτε τους συνήθεις ύποπτους – Mark Bell των LFO, Leila, Akira Rabelais, τη Zeena Parkins στην άρπα, μόνο οι Matmos λείπουν αλλά τουλάχιστον ο Drew Daniel των τελευταίων έχει γράψει το δελτίο Τύπου! – κι αυτό πια δεν ακούγεται σαν καλά νέα σε πολλά αυτιά.
Επαναλαμβάνουμε ότι δεν είναι και τα 52 λεπτά του δίσκου για πέταμα, υπάρχουν καλές στιγμές σαν το “Hunter Vessel” που πολλοί κινηματογραφικοί συνθέτες θα ήθελαν να είχαν γράψει, όπως υπάρχουν κι άλλες που κάθεσαι και περιμένεις να συμβεί κάτι ενδιαφέρον κι αυτό απλά δεν έρχεται ποτέ. Τι να κάνουμε, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες! Εν τω μεταξύ, ας τραβήξει κάποιος το αυτί της Bjork κι ας της πει να μας καταπλήξει ξανά με τον τρόπο που μόνο αυτή γνωρίζει να το κάνει. Όλοι το ξέρουμε ότι μπορεί!
