Οποιοσδήποτε δίσκος έχει για τίτλο ένα κομμάτι του Tim Hardin και μάλιστα ξεκινάει και με μία καλή (επειδή είναι πιστή) διασκευή του κομματιού αυτού, δεν θα μπορούσε να ακούσει κακά λόγια από εμένα τουλάχιστον. Κι όσο κι αν η επιλογή του συγκεκριμένου τραγουδιού σε κάνει καχύποπτο σχετικά με τις ικανότητες του συγκροτήματος που ανέλαβε να το κάνει σημαία τις νέας του δουλειάς όταν γράφει τη δική του μουσική, οι αμφιβολίες διαλύονται ακούγοντας τα υπόλοιπα δέκα κομμάτια του δίσκου. Αυτά εάν δεν είχες προηγούμενη επαφή με τη δισκογραφία των Okkervil River (έχουν στο ενεργητικό τους δύο ακόμη άλμπουμ και διάφορα σκόρπια κομμάτια σε eps, split albums κτλ όπως συμβαίνει συνήθως), γιατί τότε θα είχες δοκιμάσει στα σίγουρα την έκπληξη της επαφής με τη γραφή του ταλαντούχου συνθέτη τους Will Sheff.
Στα πρότυπα του συνονόματού του Will Oldham, o Sheff μπορεί να είναι πολύ μελαγχολικός, μπορεί όμως και να ρίξει ένα Springsteen-ικό ρόκερ όπως το “Black” που να σε κάνει να θέλεις να πάρεις ένα αυτοκίνητο και να οργώσεις της αμερικανική ήπειρο. Ρίχνει περισσότερα χρώματα απ’ όσα επιτρέπεται κάποιες φορές στη φολκ παράδοση της χώρας του, γι’ αυτό και αξίζει να ρίξει κανείς μια ματιά σε τούτο το άλμπουμ, έστω κι αν προέρχεται από τα χέρια ενός «απολωλότος» προβάτου…
