Τί γίνεται όταν κανείς δεν σου λέει να κάνεις το ξεσκαρτάρισμα; Μια πιθανή συνέπεια είναι να κυκλοφορήσεις ένα διπλό άλμπουμ με τον απαραίτητο θεματικό διαχωρισμό, από το οποίο όμως τα μισά κομμάτια θα μπορούσαν και να λείπουν. Αυτό που δεν χωρά αμφιβολία είναι ότι αν φτιάχναμε μια ισορροπημένη συλλογή με τα δύο δισκάκια, θα είχαμε ένα πάρα πολύ καλό άλμπουμ.
Ας πάμε στο ψητό, όμως. Στο πρώτο άλμπουμ κυριαρχούν τα γκάζια: ηχοστρώματα κιθάρων και πηγαίος εξαποντισμός ρυθμών και φωνητικών, κάνουν ακόμα και μια εν δυνάμει average AOR δημιουργία ('Best of You') να μοιάζει με μεγάλο σύγχρονο κιθαριστικό hit. Όχι ότι αποφεύγουν τις φορμαλιστικές τεχνικές, ούτε ότι απομακρύνονται από το catchy μελωδικό post-grunge με αυτή την καλιφορνέζικη χαρά. Αλλά... δύσκολο να στίψεις τον Dave Grohl και να βγάλεις χυμό για ένα ποτήρι.
Στο δεύτερο -ακουσικό- δισκάκι, οι παραμορφωμένες κιθάρες -που γκαζώνουν τις ποπ μελωδίες- πάνε περίπατο κι εκεί αναλαμβάνει το κουμάντο περισσότερο η φαντασία. Λιγο από φευγάτη ποπ, λίγο από Kurt Cobain acoustica, λίγο από κλασική μπαλλάντα, μια δόση από country, μισή δόση από Nick Drake (σε διαφορετικά κομμάτια όλα αυτα) και για κερασάκι ένα bossa-nova ντουέτο με τη Norah Jones, φέρνουν αυτό που δύσκολα περιμένεις από τους Foo Fighters. Εδώ, όμως, τα πράγματα γίνονται λίγο πιο δύσκολα, καθώς και λιγότερα είναι τα καλά κομμάτια και πιο εκτεθειμένα, αφήνοντας το κόλλημα στο πρώτο cd και πάλι.
Το In Your Honor είναι απαραίτητο στους fans των Foo Fighters, με αμφιλεγόμενη αξία για τους υπόλοιπους, αλλά σίγουρα θα ξεχαστεί σχετικά πιο εύκολα σε σχέση και με τα προηγούμενα, καθώς ούτε τα πολύ καλά singles υπάρχουν για να το διατηρήσουν στην επιφάνεια του ωκεανού της επικαιρότητας.
