Αν και δέχθηκα ισχυρές πιέσεις από τη μικρή μου ξαδέρφη και άρρενες θαυμαστές της εκρηκτικής λατίνας, εν τούτοις δεν υποκύπτω στους… εκβιασμούς. Υποσχέθηκα, πάντως, εκ των προτέρων να είμαι αυστηρά δίκαιη. Η Shakira δεν έπαψε ποτέ να μαγεύει με την υπέροχη και παράξενη χροιά της φωνής της, δεν έχασε την δυναμικότητα του performance της επί σκηνής ή τη γλυκύτητά της. Εκείνο που έχασε είναι μάλλον το latin-spirit.
Στο νέο δίσκο της, που είναι ηχογραφημένος στα ισπανικά, κάνει μια σαφή στροφή προς την pop, ξεχνώντας για λίγο το χορευτικό πνεύμα. Οι συνθέσεις του δίσκου (σε παραγωγή του Rick Rubin,παρακαλώ!) είναι αρκετά αργές, φτάνοντας τα όρια της slow pop. Σύμφωνοι, έχει αυτό το σκέρτσο στη φωνή, αλλά την είχαμε συνηθίσει λιγάκι αλλιώς. Κυλάει ευχάριστα ο δίσκος-αν και τώρα που είναι καλοκαιράκι, μάλλον δεν πάει η μπαλάντα-, έχει και μερικά ωραία κομμάτια (π.χ. La Tortura, Las De La Intuicion), αλλά nada especial. Εκτός, βεβαίως, από τη χρήση της μητρικής γλώσσας της (αν και προηγούμενες ισπανόφωνες κυκλοφορίες της ήταν πιο καλές).
Αυστηρά καλοκαιρινός δίσκος (μαργαρίτες στην παραλία, νυχτερινό μπανάκι, απόπειρα να ρίξετε καμιά πιτσιρίκα, ξέρετε εσείς!) και μόνο για τους φανατικούς οπαδούς της…
