Μετά την πολιτεία του Μίτσιγκαν έρχεται η σειρά του Ιλλινόις, της δεύτερης στη σειρά από τις 50 πολιτείες που προτίθεται (!!) να παρουσιάσει ο αμερικάνος αυτός τραγουδοποιός.
Πρόκειται για ένα διαφορετικό μάθημα ανθρωπο-γεωγραφίας, γεμάτο αναφορές σε μυθικά και μη πρόσωπα, από τον Σούπερμαν και τον Αλ Καπόνε του εξωφύλλου μέχρι τον Αβραάμ Λίνκολν και τον κατά συρροή δολοφόνο John Wayne Gacy. Όπως και στο σύγχρονο ιστορικό μυθιστόρημα, και εδώ προηγήθηκε έρευνα και μελέτη. Από `κει και πέρα, ποιητική αδεία, ο Stevens έπλασε το δικό του σύμπαν με τίτλους-ποταμούς, περιγραφικοί ενός κόσμου που κατοικείται από μητριές, εργάτες, γείτονες-ζόμπι, UFO κ.λ.π. Ο σαρκασμός και η τρυφερότητα πιασμένες χέρι-χέρι βαδίζουν άφοβα σε αυτήν την κοιλάδα του μαγικού ρεαλισμού, όπου το καθημερινό συναντά το παράδοξο.
Όσον αφορά το μουσικό μέρος του άλπουμ ο Stevens αντλεί έμπνευση από το μουσικό Χόλλυγουντ, τα μιούζικαλ του Μπρόντουγεη, την ποπ του Brill Building, τον κλασικό μινιμαλισμό, τη μουσική δωματίου, την μπαρόκ-ποπ και την pastoral-folk. Συμφωνικού χαρακτήρα βινιέτες που τις συνοδεύουν γυναικεία χορωδιακά φωνητικά, ένα κουαρτέτο εγχόρδων, πνευστά και με τον ίδιο τον Stevens να παίζει κιθάρα, μπάντζο και πιάνο. Η φωνή του, απαλή και τρυφερή, ακούγεται σα του δειλινού νανούρισμα ή σαν αναγγελία της αυγής.
Στο σύνολο των 22 τίτλων του άλπουμ (μερικά από τα οποία είναι σύντομα ινστρουμένταλ) η κάθε σύνθεση έχει και το δικό της χαρακτήρα. Για παράδειγμα στο μέσο του άλπουμ υπάρχει μια εξαίρετη αλληλουχία υφολογικά διαφορετικών συνθέσεων: ξεκινώντας από τη φωτεινή χαρμολύπη του Chicago (οι Supertramp συναντούν τον Eric Matthews) και την κάντρι-φόλκ του Casimir Pulaski Day, δια μέσου του παλινδρομικής ηλεκτρικής κιθάρας στο The Man Of Metropolis και της Stereolab-ικης ενατένισης του Prairie Fire That Wanders περνάμε στο σμίξιμο της ακουστικής φόλκ με τη μουσική δωματίου του The Predatory Wasp για να καταλήξουμε στην αποκορύφωση του They are Night Zombies (όπου ο Carl Orff συνθέτει ένα υπέροχο Philly Soul τραγούδι που συνοδεύει ο Stevens με το λυγμικό του φαλτσέτο).
Το Illinoise, στα δικά μου αυτιά ακούγεται λες και ο Van Dyke Parks διευθύνει τη μπάντα των High Llamas σε έργα των Randy Newman και Phillip Glass.
Παρά τη μεγάλη διάρκειά του, ένας από τους δίσκους της χρονιάς.
