Έκτο άλπουμ για αυτόν τον σημαντικό εκπρόσωπο της σύγχρονης country/folk-rock τραγουδοποιίας.
Αρκετά προσωπικός σε αυτό το δίσκο, ο D. Jurado σκαλίζει τα εσώψυχά του, ζωντανεύει οδυνηρές μνήμες, στήνει κινηματογραφικές εικόνες, ξυπνάει μελαγχολικά συναισθήματα με τις σύντομες και περιεκτικές ιστορίες- τραγούδια του, τα οποία εμβαπτίζει στη σπουδαία ερμηνεία του και τα υποστηρίζει με τη μουσική του.
Αυτός γράφει κυρίως για σχέσεις. Ο ίδιος ισχυρίζεται πως πρόκειται για έναν κύκλο τραγουδιών με θέμα τη ζηλοτυπία. Δεν κυριαρχεί όμως η οργή -με εξαίρεση το δαιμονικό Icicle- παρά μόνον η πίκρα, η οποία μάλιστα εκφράζεται με τρόπο συγκινητικό, μέσα από εικόνες, συμβολισμούς και μεταφορές που δεν στερούνται αμφισημίας τόσο λογοτεχνικής όσο και προσωπικής. Μέσα από το στίχο του ο D. Jurado εμφανίζεται άξιος απόγονος της αμερικάνικης λογοτεχνικής παράδοσης του Faulkner και του Carver, του Dylan και του Townes Van Zandt.
H έμφαση μπορεί να δίδεται στο στίχο και την ερμηνεία, και η μουσική όμως δε μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Ο Jurado αποφεύγει -και καλώς πράττει- την πεπατημένη του «εγώ-και-η-ακουστική κιθάρα μου», γεμίζοντας τον ήχο με την παρουσία μιας μπάντας, αλλά και με έγχορδα, ολίγα πνευστά, πλήκτρα και samples. Έτσι βρίσκεται κοντύτερα στον ήχο των Wilco, ενίοτε και του Nick Drake, παρά σε αυτόν του Will Oldham και των άλλων εκπροσώπων της Americana. Πιο δυνατή στιγμή του δίσκου το Α Jealous Heart is a Heavy Heart, όπου οι Arab Strap συναντούν τον Nick Cave σε ένα δραματικό κρεσέντο θλίψης.
