Σωστότερος τίτλος για το δίσκο θα ήταν “With Nails & Teeth”, αφού παντού στη διάρκειά του διακρίνουμε μία διαρκή, αγωνιώδη, «με νύχια και με δόντια» προσπάθεια απ’ την πλευρά του Trent Reznor, να παρουσιάσει ένα άλμπουμ αντάξιο του ονόματος που το υπογράφει. Και το καταφέρνει, αλλά κάπου εδώ μπαίνει η ερώτηση του κατά πόσο χρειαζόταν να μείνει πεντέμισι χρόνια κλεισμένος στο στούντιο για να φτάσει στο απαιτούμενο αποτέλεσμα. Θα μπορούσε μια χαρά να το έχει βγάλει μία διετία μετά από το “The Fragile” και να τύγχανε της αποδοχής που του αξίζει, σαν μιας ελαφρώς κατώτερης συνέχειας του προκατόχου του.
Οι NIN έχουν χαρακτηρίσει με τις μέχρι σήμερα δουλειές τους τον industrial ήχο, και με το “With Teeth” έρχονται απλά να υπενθυμίσουν σε όλους ποιος ήταν αυτός που, αν δεν τα ξεκίνησε όλα, έκανε ίσως τα περισσότερα για να τον συστήσει σε ένα πλατύ κοινό. Δεν πρόκειται να ακούσετε μεγάλο αριθμό από καινοτόμες μουσικές δράσεις, τουλάχιστον όμως ουκ ολίγες περιπτώσεις φλερτ με τον παλιό εαυτό τους, όχι απαραίτητα και τον καλύτερο που μας έχουν ποτέ δείξει. Το σινγκλ “The Hand That Feeds” αποτελεί μια δυνατή εμπορική στιγμή, και θα είναι αδικία να μην τους ανεβάσει στα αμερικανικά charts, ο υπόλοιπος δίσκος πάντως αναλώνεται σε ασκήσεις του ηχητικού ύφους που τους έχει καθιερώσει. Κάπου εκεί είναι που χάνεται και η ουσία της μουσικής τους, η οποία δείχνει να ενδιαφέρεται περισσότερο για την αισθητική και τα στοιχεία που τη χαρακτηρίζουν παρά για την ίδια την ουσία της.
Όλα αυτά τα ξέραμε από παλιότερα, δεν θα μάθουμε τώρα τον Reznor, μετά από τόσον καιρό όμως σίγουρα θα περίμενε κανείς κάτι πιο ανοιχτόμυαλο και ευρύτερων δανείων άκουσμα από μία ακόμη κλειστοφοβική και εγωκεντρική δουλειά. Οι φίλοι τους δεν θα στεναχωρηθούν στο ελάχιστο με το άλμπουμ, μιλάμε για όλους τους υπόλοιπους που παρακολουθούν τις κινήσεις του με αρκετό ενδιαφέρον.
