Ψάχνοντας στο αρχείο του Αvopolis παρατήρησα ότι η σειρά Verve Remixed μόνο θετικά σχόλια έχει συλλέξει μέχρι τώρα. Το concept είναι έξυπνο, οι πρώτες ύλες αστείρευτες, οι συντελεστές σωστά επιλεγμένοι και το αποτέλεσμα εξαιρετικό. Το να φτάσεις στο ‘τρία στα τρία’ δεν όμως είναι και απλή υπόθεση για κάτι που οφείλει να παραμείνει πρωτοποριακό και φρέσκο. Ομολογώ ότι τελικά εντυπωσιάστηκα με το πώς οι τύποι που ασχολούνται με το συγκεκριμένο project τα κατάφεραν και πάλι.
Από το πρώτο κομμάτι καταλαβαίνεις ότι οι remixers που συμμετέχουν όχι μόνο δεν είναι διατεθειμένοι να χαϊδέψουν κανένα αυτί αλλά είναι και αποφασισμένοι να κάνουν τα δικά τους. Τι άλλο θα περιμέναμε δηλαδή από το κορυφαίο indietronica group των Postal Service όταν αναλαμβάνουν το Little Girl Blue της Nina Simone. Ή όταν παρακάτω ο -νέος Dj Shadow- RJD2 παίρνει στα χέρι α του το Gentle Rain της Astrud Gilberto. Ή όταν ο Carl Craig, ένας εκ των προπατόρων του Detroit techno απογυμνώνει το afro-beat του Hugh Masekela και το φέρνει εντελώς στα μέτρα του.
Ακόμα και όταν οι remixers δεν είναι οι πλέον γνωστοί και οι πρώτη ύλη έρχεται από φωνές από την αφρόκρεμα του ρόστερ της Verve (Nina Simone, Billie Holiday, Dinah Washington) τα remix διαθέτουν άποψη και προσωπικό στίγμα. Η επιθετική προσέγγιση στα πρωτότυπα δεν είναι αυτοσκοπός. Ο Max Sedgley για παράδειγμα συμπληρώνει μικρές λεπτομέρειες στο έτσι και αλλιώς καταιγιστικό Peter Gunn του Henry Mancini με την Sarah Vaughan.
Το κάθε πράγμα στη συλλογή φαίνεται δουλεμένο και προσεγμένο στο έπακρο. Παρότι ο συναγωνισμός αυξάνεται και οι μιμητές πληθαίνουν, η συλλογή Verve Remixed κατάφερε για τρίτη φορά να παραμείνει στην κορυφή. Αψεγάδιαστη και προπάντων με άποψη. Αναμένουμε το νούμερο τέσσερα...
