‘Η DFA γαμιέται και μαζί της και ο James Murphy. Κηρύσσουμε τζιχάντ εναντίον της και ο ιερός πόλεμος μας θα τελειώσει μόνο όταν ο Murphy πεθάνει ΦΡΙΧΤΑ ακρωτηριασμένος. Είναι ένα εγωπαθές καθίκι κι αν μπορούσαμε, θα οδηγούσαμε ένα αεροπλάνο με εκρηκτικά, πάνω στο κεφάλι του.’
Αυτά τα τόσο… σιροπιαστά σχόλια γράφτηκαν στο πρώην site των δυο Καναδών –τότε- DFA το 2003, όταν, λίγο μετά τη κυκλοφορία του ντεμπούτου τους ‘Heads Up’, ο ιδρυτής της Death From Above Records τους ενημέρωσε ότι θα έπρεπε να αλλάξουν το όνομα τους, αλλιώς θα είχαν να υποστούν νομικές κυρώσεις. Έγιναν λοιπόν DFA 1979 (και γαμώ τις αλλαγές, καλύτερες κι από του Αλέφαντου…) και έκαναν λαμπόγυαλο τα underground μίντια και τα Μέσα του Καναδά, καταγγέλλοντας (!) παντού τη συμπεριφορά του James Murphy απέναντι τους.
Κι όμως, μέσα από την διαμάχη αυτή, η Μουσική Ιστορία θα καταγράψει ότι το δίδυμο των Jesse Keeler (μπάσο) και Sebastien Grainger (ντραμς, φωνή) επινόησε τον όρο (για όσους αναζητούν ‘ομπρέλες’ κάτω από τις οποίες να τοποθετήσουν ένα νέο μουσικό ρεύμα, δηλαδή άτομα βαθύτατα διαταραγμένα σαν εμένα) dance metal. Dance metal; Δηλαδή τι; Οι Iron Maiden έδιωξαν τον Steve Harris και προσέλαβαν τον Flea; Οι Metallica πέταξαν τον Lars στα χέρια των φίλων του Napster και πήραν τον Clem Burke των Blondie να κρατάει τα μπόσικα; Οι Manowar έδιωξαν το Joey Di Maio γιατί με το baby oil που κατανάλωνε ήταν ασύμφορος οικονομικά και είπαν στο Jah Wobble να ρίξει καμιά πενιά; Ε, ναι λοιπόν! Βαλτέ ό,τι ριφάκια κιθάρας έχετε στο νου σας, παιγμένα από… μπάσο κι υποβοηθούμενα από μια παραγωγή βαριά σαν την τσαπού του τσολιά κι έναν ημίγυμνο ντραμερ που νομίζει ότι όσο πιο δυνατά χτυπάς τα τύμπανα, τόσο καλύτερος είσαι και τραγουδάει σαν ευνούχος με χρόνια βρογχίτιδα.
Ακούστε λοιπόν τώρα τι πρέπει να κάνετε για να σας αρέσει αυτός ο δίσκος (που θα σας αρέσει, είναι σίγουρο): βάζετε το cd να παίξει και ξενερώνετε τρελά με το πρώτο κομμάτι, αλλά επειδή ο ήχος τους έχει αυτό το κάτι της Γαρμπή, λέτε ‘ας του δώσω μια ευκαιρία ακόμη’. Με το δεύτερο άκουσμα βλέπετε το πόδι σας να κινείται πάνω κάτω, παρά τη θέληση σας και παλεύετε να το σταματήσετε, γιατί κατά βάθος ξέρετε ότι αυτό που ακούτε είναι μαλακία. Όταν φτάσετε στο τέταρτο κομμάτι, έχετε βγάλει το cd από το player και είστε έτοιμοι να το πετάξετε στα σκουπίδια και να πάτε στον ωριλά για νέες εξετάσεις στο κατεστραμμένο σας τύμπανο, αλλά μια φωνή μέσα σας σας λέει να γυρίσετε πίσω. Την ώρα που είστε στην αίθουσα αναμονής του γιατρού, κάτι σας βιδώνει και γυρνάτε σπίτι, με το φόβο ότι το cd έχει καταλήξει στην αποχέτευση, όμως με χαρά διαπιστώνετε ότι το ‘You're a Woman, I'm a Machine’ είναι καταχωνιασμένο στην τσέπη του μπουφάν σας. Το βγάζετε με προσοχή, σαν να ήταν αυτόγραφο του Robbie Williams και το βάζετε με ανακούφιση να παίξει. Πάει ο πονοκέφαλος, πάει ο εμμηνορροϊκός σταφυλόκοκκος, πάει και το Σάρκωμα Γκαμπόζι. Πάνε όλα. Γιατρεύτηκαν με μια γενναία δόση από το ρομποτικό "Romantic Rights", το μανιασμένο οι-Yeah Yeah Yeahs-συναντούν-τους-Liars "Pull Out", το fuzz ‘n’ brawl φρικάουτ του ‘Turn It Out’, το ηφαιστειογενές ‘Blood On Our Hands’, το κατατονικό (για τα δεδομένα τους) "Black History Month", το Οιδιπόδειο αστειάκι του "Going Steady" (ακούστε στίχους!), το Deep Purple-ικό "Little Girl" και το αλά- French Kicks dance stomp του “Sexy Results”. Στο τέλος σου μένει μια τέτοια ξινίλα στο στόμα, που δεν βλέπεις την ώρα να πάρεις τηλέφωνο τον παλιό μεταλλά κολλητό σου και να του πεις πόσο σιχαμένος είναι ο εν λόγω δίσκος.
Στάτλερ και Γουόλντορφ. Άμποτ και Κοστέλο. Άννας και Καϊάφας. Τώρα, δίπλα στα πιο σουρεάλ ντουέτα όλων των εποχών, προσθέστε και αυτά των Keeler και Grainger. Πίριοντ.
