To Magpie μοιάζει με μικρές καθημερινές κουβέντες, εξομολογήσεις που άλλοτε είναι αφοπλιστικά απλές και άμεσες και άλλοτε είναι φράσεις συγκεχυμένες, ημιτελείς που μόνο ο-η σύντροφός σου μπορεί να «πιάσει». Ακουστικά μουσικά όργανα, ήπιο ύφος και η νωχέλεια της φωνής του είναι τα μέσα που χρησιμοποιεί ο Fretwel για να συμπαρασύρει τους ακροατές στις δικές του προσωπικές εικόνες, εικόνες που όμως είναι τόσο οικείες που όλοι λίγο ή πολύ τις έχουμε καταγεγραμμένες μέσα μας, που η θύμησή τους συνήθως ακολουθείται από έναν βαθύ, νοσταλγικό αναστεναγμό. Την προαναφερθείσα επιρροή πάνω στον ακροατή έχει το τρυφερότερο τραγούδι του album "Rose" το οποίο παρά την υπερβολική γλυκύτητά του ομολογουμένως ξεχωρίζει.
Κάποια στιγμή όμως τα ομιχλώδη ονειρικά σκηνικά, που συνθέτει ο Fretwel, επισκιάζονται από αμφιβολία, απογοήτευση, τον χωρισμό και την εγκατάλειψη (όπως συμβαίνει και στις περισσότερες σχέσεις άλλωστε). Εδώ ο Fretwel πέφτει από το σύννεφό του και προσγειώνεται ανώμαλα, όπου μόλις καταφέρνει να σιγοτραγουδά με προφανή κυνικότητα κομμάτια όπως "What's that you say little girl", "Lines" και το πολύ καλό "Emily".
O δίσκος χαρακτηρίζεται από μια ομοιομορφία των κομματιών στη σύνθεσή τους, γεγονός που αποκλείει την πιθανότητα μεγάλων εκπλήξεων, διαθέτει όμως μία λιτότητα που είναι σε ένα βαθμό ικανοποιητική. Σαν σύνολο ο γλυκόπικρος, μελωδικός δίσκος του Stephen Fretwel δεν καταφέρνει να συναρπάσει, όμως έχει πράγματα να πει και αξίζει την ακρόασή σας. Καλύτερα κομμάτια του δίσκου τα "Run", "Emily" και το τελευταίο χωρίς τίτλο κομμάτι του album.
