«Η βραδιά απόψε είναι σημαντική και επίσημη, όπως αρμόζει σε μια τέτοια τελετή. Ο Antony ελάχιστα μέτρα μακριά από τους Johnsons τακτοποιεί γοργά και αγχωμένα τους επίσημους καλεσμένους του γύρω από το μακρύ πιάνο και την πολυπληθή ορχήστρα και περιμένει τους υπόλοιπους.
Η Candy Darling βρίσκεται ακόμα στο νεκροκρέβατό της καθώς όλοι σκέφτονται από μέσα τους αν θα καταφέρει να έρθει τελικά ο Scott Walker. Ο Antony είναι σίγουρος πως όχι και μην αφήνοντας τον εαυτό του να ελπίζει έστω και λίγο ακόμα αφιερώνει τις νότες του ‘Hope there’s someone’ στην αγαπημένη του φίλη, που «αναπαύεται» δίπλα στα λουλούδια.
Το παίξιμο του ‘Man is the baby’ συγκινεί τους πάντες σαν μια καθαρτήρια συγνώμη που σπαρακτικά ακούγεται από το βάθος της σκοτεινής και ντυμένης στα μαύρα αίθουσας. Ο Boy George ξεχνά τις εκκεντρικές του φορεσιές και «μιλά» με σεμνότητα, ο Lou Reed κοσμεί το ‘Fistful of love’, το ίδιο κάνει και ο Devendra Banhart στο ‘Spiralling’.
Η τελετή μπορεί να είχε κανονιστεί να κλείσει με το σπαρακτικό ‘Bird Guhl’ αλλά κανείς δεν κουνιέται από τη θέση του. Αυτή η στιγμή δεν είναι το τέλος, μάλλον για την αρχή μοιάζει. Το ‘Hope there’s someone’ ηχεί ξανά και όλοι βλέπουν και ακούν ακόμα πιο προσηλωμένα σε σχέση με την πρώτη φορά…»
Πέρα από κάθε σουρεαλισμό, το “I am a bird now” είναι ένα ρεαλιστικά αριστουργηματικό έργο. Πιο σπουδαίο ακόμα και από το ντεμπούτο του Antony και των Johnsons. Και είναι από τις λιγοστές φορές που παραδέχομαι ότι τα γρανάζια της μουσικής βιομηχανίας δούλεψαν άψογα για να μπορέσει αυτός ο μεγάλος τραγουδοποιός να βγει από την αφάνεια.
Αν τον αγνοήσετε ξανά, σας καταριέμαι να συναντήσετε σύντομα την Candy στο άλλο κόσμο…
