Πίσω στα late 70s ο Brian Eno εκμεταλλευόμενος τη φήμη του, έπεισε τη δισκογραφική του να κυκλοφορήσει ένα δίσκο-sampler με τραγούδια από τέσσερα άγνωστα συγκροτήματα της νεοϋορκέζικης no wave σκηνής. Ο δίσκος ονομάστηκε No New York και 25 χρόνια αργότερα έπεσε στα χέρια της Gudrun Gut, ιδιοκτήτριας της Monika και της έδωσε την ιδέα για ένα δικό της project. Το ονόμασε 4 Women No Cry και έχει στόχο να κυκλοφορεί από ένα cd το χρόνο, παρουσιάζοντας γυναίκες δημιουργούς από όλο τον κόσμο, με πρωτότυπο στυλ και ηλεκτρονικές κατευθύνσεις.Η πρώτη κυκλοφορία δείχνει ότι η κίνηση είναι αξιόλογη και άκρως ενδιαφέρουσα. Μοιάζει σα μια συλλογή με 4 EPs, με 4 έως 6 κομμάτια το καθένα, διαφορετικά στυλ αλλά κοντινές μουσικές καταβολές. Ας δούμε την κάθε περίπτωση όμως ξεχωριστά.
Το ξεκίνημα είναι και το πιο εντυπωσιακό, με την πολυτάλαντη Rosario Blefari από την Αργεντινή. Στα 4 ατμοσφαιρικά τραγούδια της, η ερωτική φωνή της επιπλέει πάνω από downtempo ρυθμούς, πλούσιους σε αστικά samples και ακουστικά όργανα. Ειδικά το ποδηλατικό κουδουνάκι στο Nunca προσωπικά με έχει τρελάνει. Μετά από αυτό το επόμενο βήμα θα είναι να ψάχνετε στα mail orders κυκλοφορίες από την ίδια, το γκρουπ της Suarez και την εταιρία της Fan Discos.
Η συνέχεια ανήκει στην Tusia Beridge (ή tba) από την Γεωργία, η οποία μοιράζει την καλλιτεχνική της έκφραση στην μουσική και στα visual arts. Στα μουσικά της αποσπάσματα που συναντάμε εδώ, εξερευνεί πιο ambient και σκοτεινούς χώρους, μουρμουρίζοντας εν μέσω διακριτικών ηλεκτρονικών ήχων και θορύβων. Επίσης ατμοσφαιρικό αλλά λιγότερο θελκτικό από το προηγούμενο.
Η τρίτη στη σειρά είναι παριζιάνα. Ονομάζεται Eglantine Gouzy και τραγουδάει-απαγγέλλει στα γαλλικά μεταξύ εύθραυστων ήχων και παιχνιδιάρικων συνθέσεων. Σίγουρα μαζί με την Rosario δίνουν την πιο θηλυκή πλευρά της συλλογής.
Τελευταίος σταθμός είναι η Βιέννη και η δυναμική τραγουδίστρια και μουσικός Catarina Pratter. Τα 4 κομμάτια που συνεισφέρει στη συλλογή είναι βαρυφορτωμένα σε samples, αρκούντως σκοτεινά και ατμοσφαιρικά. Μάλιστα το Dreamin Of Love διαθέτει δομή κανονικού τραγουδιού και θυμίζει αρκετά PJ Harvey στο πιο ηλεκτρονικό.
Όπως κάθε sampler το 4 Women έχει και τις καλές αλλά και τις αδιάφορες στιγμές του. Διαθέτει όμως αρκετά πλεονεκτήματα σε σχέση με τα υπόλοιπα, όπως οι ικανοποιητικές δώσεις από την κάθε δημιουργό, ο διεθνής χαρακτήρας, οι παρεμφερείς μουσικές κατευθύνσεις και .... ο τίτλος. Με τέσσερις γυναίκες κανείς άντρας δεν κλαιει (άλλο βέβαια θέλει να πει η Gordon Gut αλλά ο καθένας δίνει την ερμηνεία που θέλει).
