«Διαχρονική ποπ»: αυτός ο χαρακτηρισμός ταιριάζει στο ντεμπούτο άλμπουμ του Ιρλανδέζικου αυτού τετραμελούς συγκροτήματος. Ποπ νοσταλγική και ρομαντική, που δίνει έμφαση τόσο στα φωνητικά (με τις αλά Beach Boys/ Bee Gees φωνητικές αρμονίες και το soul φαλτσέτο του Dave Allen) και την πλούσια μελωδικότητα (που διαποτίζει όλες τις συνθέσεις), όσο και στη φόρμα του τραγουδιού (οικονομική, εν τούτοις περιεκτικότατη) και την περίτεχνα δουλεμένη ενορχήστρωση (ένα σκηνικό βγαλμένο κατευθείαν από τα ‘60’s) η οποία και αποφεύγει την υπερβολή για να δώσεο προσοχή στις λεπτομέρειες αγγίγματα (ο ήχος του μπάντζο, μια τρομπέτα, μια μελωδικότατη φωνητική αρμονία, ένα πέρασμα – μοτίβο στο πιάνο κλπ.) που θα οδηγούσαν τελικά το τραγούδι από τη χώρα του τετριμμένου στην ονειρική διάσταση της ποπ τραγουδοποιΐας. Το “What a lovely dance”, με το οποίο ξεκινά το άλμπουμ, θέτει τον πήχυ υψηλά: soul – pop υψηλής κλάσης, όλο κοφτές – και ήπια βραχνές – κιθάρες, που αποπνέει τη «ζεστασιά» της μουσιικής των Band και των La’s.
Το “Play the Hits” – σε παραγωγή του Edwyn Collins – μοιάζει βγαλμένο από το σάουντρακ του “American Graffiiti”, και ενώ στην αρχή σου δίνει την αίσθηση «φθηνής» τσίχλας, καταλήγει να μεταμορφωθεί σε ένα μικρό παιάνα συμφωνικής ποπ.
Αν και με το “Keep Love as Your Golden Rule” οι τόνοι κάπως πέφτουν (ένα τραγούδι στην παράδοση της παραγνωρισμένης τραγουδοποιΐας των H. Nilsson/ F.Neil), το “Don’t Come Running” που ακολουθεί είναι χαρωπό και δροσερό, ρυθμικά αναζωογονητικό.
Αν κάτι μας λείπει, μέχρι αυτή τη στιγμή, είναι το μαγικό «άγγιγμα» το οποίο όμως έρχεται – και μάλιστα σε διπλή δόση. Το “I Sat Down” μιλάει για πράγματα που υπάρχουν στην καρδιά, για φωνές μέσα στο σκοτάδι και για δάκρυα στα μάτια: τέλεια, σπαραδικάρδια ποπ. Το δε “My eyes are sore” είναι ένα δείγμα απόλυτης συμφωνικής ποπ που κολυμπάει στα μακάρια νερά του ωκεανού του ήχου και της θλίψης – πράγμα που θα έκανε υπερήφανο το Brian Wilson. Και αν με το “The Fools by Your Side” – οι Band συναντούν τους Beach Boys – οι Hal ακούγονται σαν ένα doo – wop συγκρότημα που παίζει folk – rock, το single “Worry about the wind” που ακολουθεί – και είναι και αφιερωμένο στον Rick Danko των Band – δείχνει στον Lee Mavers των La’s ποια είναι η έξοδος στο δεκάχρονο και βάλε δημιουργικό αδιέξοδό του. Εξαίσια κιθαριστική ποπ με soul στοιχεία.
Από τις τρείς τελευταίες συνθέσεις μπορεί το “Slow Down” να είναι η πιο αδύναμη στιγμή του άλμπουμ, αλλά οι άλλες δύο είναι οι εντυπωσιακότερες: στο “Satisfied” ο B. Bacharach συναντά τον J.Webb στο ορχηστρικά country – οειδές τοπίο του, ενώ το “Coming Right Over” κλείνει το άλμπουμ με τον καλύτερο τρόπο: μία δραματική έξοδο.
Εν κατακλείδι, η τραγουδοποιΐα των Hal είναι απότοκος μιας γενεαλογίας που ξεκινά από τους Everly Brothers περνά στους Bacharach/ Beatles/ Beach Boys και από εκεί στη Δ. Ακτή για να καταλήξει – δια μέσου των H.Nilsson/F. Neil – στους Crowded House, τους La’s και τους High Llamas.
Κλασσική τραγουδοποιΐα για ραγισμένες καρδιές με ποπ εγκέφαλο.
