Αυτή πρέπει να είναι η πιο αστεία μπάντα που ξεπήδησε ποτέ από το Νησί: ένα συγκρότημα που πήρε το όνομα της από μια ταινία του Amenabar με έναν τύπο που μοιάζει σαν τον Jim Kerr των Simple Minds, έναν άλλο που νομίζεις ότι, εκτός από το συγκρότημα, γυρνάει τα Βρετανικά Midlands κάνοντας τον Impersonator του Robert Smith των Cure, έναν τρίτο γραβατωμένο λιμοκοντόρο κι έναν άσχετο μεσήλικα, που απλά λες ότι είδε φως και μπήκε. Άντε μετά να τους πάρει κανείς στα σοβαρά. Προφανώς δεν τους πήρε στα σοβαρά ούτε ο ίδιος ο Alan McGee, ο οποίος τους υπέγραψε στην Poptones (που οι πληροφορίες μας από το Λονδίνο λένε ότι θα κλείσει οσονούπω, ειδικά αφού τώρα την χτύπησε κι ο ιός-Καμίλα Πάρκερ Μπόουλς και συζητιέται σοβαρά η διάδοχος του αγγλικού θρόνου να αγοράσει το πλειοψηφικό πακέτο μετοχών της). Γι’αυτό και τους έθεσε έναν βασικό όρο ώστε να συνεργαστούν μαζί του: να πραγματοποιήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα guerrilla gigs σε πάρκα, πλατειές και άλλα μέρη της πρωτεύουσας και να αρχίσουν να κάνουν ασχήμιες μαζί με τον Pete Doherty των Libertines (ο νέος κολλητός του τραγουδιστή των Άλλων, Dominic Masters, ποντάροντας προφανώς ότι, αν χρειαστεί, θα του πληρώσει τα χρήματα της εγγύησης για να βγει από τη φυλακή την επόμενη φορά που θα βρεθεί μπλεγμένος σε κάποιο καυγά). Ειδικά τώρα, που και οι Babyshambles πήζουν στην πρέζα, ξεχνάνε (σαν τον Χιου Γκραντ στους «4 Γάμους και 1 Κηδεία») να πάνε σε όλες τις συναυλίες και σύντομα θα μείνουν στην ψάθα, οι Others μαζί με τους (ομοούσιους) Razorlight προβάλλουν ως τα αδιαφιλονίκητα φαβορί για το Βραβείο «Το συγκρότημα που θα καεί πιο γρήγορα μετά τους Libertines».
Κάπου εκεί τους έσκασε κι ένα Βραβείο (;) “John Peel Award for Innovation” από το ΝΜΕ (προφανώς η επαίσχυντη αγγλική φυλλάδα θεωρεί «καινοτομία» το να γυρνάς μέσα στη μαστούρα στο λονδρέζικο Μετρό και να δίνεις απαράδεκτες συναυλίες…) και το παζλ ολοκληρώθηκε. Κι επειδή στην περίπτωση αυτή τα ράσα κάνουν όντως τον παπά, το «κεφάλι» του συγκροτήματος, ο Masters, είναι ένα ζάκι από τα πιο αξιόπιστα της πιάτσας, ο οποίος γράφει μερικούς από τους πιο ιδιοσυγκρασιακά αγγλικούς στίχους από της εποχή των Streets (τους οποίους σπάνια καταλαβαίνεις, αλλά από τον τρόπο που τραγουδιούνται, καταλαβαίνεις στο περίπου περί τίνος πρόκειται…) και τους οποίους τραγουδάει με μια ‘φωνή’ λίγο καλύτερη από του Rotten (φτύνοντας επίσης σάλια σε αυτούς που είναι απέναντι του, καθότι σε κάποια σημεία ακούγεται και σαν τη Μπέθυ Αργυράκη).
Κι επειδή η αλητεία τους δεν έχει όρια, όταν ο λόγος φτάνει στο μουσικό μέρος, κλέβουν από παντού: από Stellastarr* (το πρώτο single, ‘William’), Pixies ('In the Background'), Jesus And Mary Chain (το 'Southern Glow' με τη φανταστική αλά-Still In Love Song μπασογραμμή), Buzzcocks (το, αφιερωμένο στον παλιό παίχτουρα της Queens Park Rangers, 'Stan Bowles'), Squeeze ('Community 853') και Siouxsie ('Lackey'). Και ξανά μανά μανούριασμα για την πρέζα (αφιερώνουν το 'How I Nearly Lost You' σε ένα φίλο τους που πέθανε από O.D.) και πάμε ξανά γκρίνια για την φτώχεια των φίλων μας (στο working class anthem ‘This Is For The Poor’ αναρωτιέται που μπορεί να βρει χρήματα για να αγοράσει την κόκαν την επιούσιαν). Αυτό που βελτιώνει την εικόνα ενός δίσκου όμως που, εν τέλει είναι καταδικασμένος να ξεχαστεί πολύ πιο γρήγορα του αναμενόμενου, είναι η D.I.Y. αισθητική που το διαπερνά, η σχεδόν εφηβική προσήλωση σε αυτό που κάνουν, ο ερασιτεχνισμός που προσεγγίζουν την μουσική, καθώς και ένας ατελείωτος κατάλογος με ονόματα φίλων, γνωστών και λοιπών (‘Johan’, ‘Darren, Daniel, Dave’), ο οποίος κάνει πιο προσιτές τις προθέσεις αυτών των τεσσάρων αουτσάιντερ, που ξαφνικά αξίωσαν να δαγκώσουν κι αυτοί ένα κομμάτι από την rock ‘n’ roll πίτα. Και, McGee θέλοντας και ΝΜΕ επιτρέποντος, μάλλον θα τα καταφέρουν, ακόμη κι αν γίνουν οι ίδιοι… πίτα.
