Ας ξεκινήσουμε με ορισμένες υποκειμενικές αλήθειες. Οι τρεις Chicks On Speed είναι βασικά ατάλαντες. Το διαπιστώσαμε προσωπικά παρακολουθώντας τες ζωντανά σε μία εμφάνισή τους στο Bios Festival πριν από λίγα χρόνια. Μεγαλοκοπέλες που είχαν το προνόμιο να ζήσουν το σαρωτικό κύμα του μετα-πανκ και να παρακολουθήσουν την ύπαρξη μερικών επαναστατικών γυναικείων μορφών στις τάξεις του, και που ήρθαν σχεδόν δύο δεκαετίες αργότερα να μας πουν τα ίδια πράγματα. Ή καλύτερα, να τα αναπαράγουν μπροστά στα μάτια μιας έκθαμβης νεότερης γενιάς κοριτσιών που ψάχνει εναγωνίως για πρότυπα.
Και που είναι το πρόβλημα; μπορεί να πει κάποιος, ειδικά εφόσον το κάνουν τόσο καλά; Πράγματι, αν κάποιος συμβιβαστεί μ’ αυτή την ιδέα, ότι δηλαδή δεν κάνουν τίποτε καινούργιο και αντιγράφουν τις πρακτικές παλιών και κλασικών θηλυκών σχημάτων, τότε δεν υπάρχει όντως κανένα πρόβλημα. Αν κάποιος / α δεν έχει ακούσει ποτέ του Kleenex και Liliput, Delta 5 (το “Mind Your Own Business” των οποίων διασκευάζουν στις συναυλίες τους) και Slits, Malaria και Raincoats (με αμφότερες τις δύο αυτές μπάντες ή μέλη τους να έχουν συνεργαστεί στην ετικέτα τους, αποτείνοντας προφανώς έτσι φόρο τιμής) ή έστω το βραχύ σε διάρκεια κύμα των εναλλακτικών riot grrrls βοηθάει πολύ. Χώρια που υπάρχει και το γνωστό «οι ατάλαντοι μιμούνται, οι ιδιοφυΐες αντιγράφουν». Σωστό κι αυτό…Μετά λοιπόν από ένα μετριοπαθές χιτάκι με το “We Don’t Play Guitars” από το άλμπουμ τους “99c” – τίτλος που αποδείχθηκε μούφα, καθότι στο παρόν άλμπουμ υπάρχει παντού κιθάρα – επιστρέφουν με ένα δίσκο που ηχογράφησαν με τον Cristian Vogel στη θέση του παραγωγού, ως εκ τούτου ο ήχος τους είναι, αν και όχι απαραίτητα περισσότερο ηλεκτρονικός από παλιότερα, σίγουρα ελαφρά πιο πειραματικός και πιο πλούσιος σε ιδέες. Οι Chicks On Speed επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους στη ρητορική των στίχων, και στην παράθεση σλόγκαν που συγκεντρώνουν στο ένθετο – απομίμηση εφημερίδας, πολύ ‘80ς κι αυτή τους η κίνηση, λες και τη συσκευασία επιμελήθηκε ο γραφίστας των Crass…
Μουσικά ο δίσκος δεν είναι κακός, υποβόσκει ένα κλίμα ελεγχόμενης αναρχίας στα κομμάτια, και σίγουρα χρειάζεται να είστε οπλισμένοι με ανοιχτό μυαλό και καλή θέληση για να τα ακούσετε και να τα (υπο)δεχτείτε. Για να τα λατρέψετε, βοηθάει επίσης να είστε γυναίκα, έφηβη κατά προτίμηση, και να αγνοείτε μερικά πράγματα που συνέβησαν στο χώρο της ροκ μουσικής στα τέλη των ‘70ς – αρχές των ‘80ς και είχαν σαν επίκεντρό τους τον ανεξάρτητο χώρο της Μεγάλης Βρετανίας. Αν τηρούνται οι παραπάνω προϋποθέσεις, τότε αυτός ο δίσκος μπορεί να χαρακτηριστεί έως και αριστούργημα. Αν όμως προτιμάτε το real thing, τότε σας έχουμε υποδείξει την κατεύθυνση που οφείλετε να ακολουθήσετε…
