Προσπαθούσα απεγνωσμένα, εδώ και περίπου τρεις μήνες, να καταλάβω το “All harm ends here” και να διατυπώσω τη γνώμη μου σε μια κριτική της προκοπής. Το πρόβλημα έχει να κάνει αφενός με τον ίδιο το δίσκο, ως υπόσταση και ως μουσικό concept και αφετέρου με τις δεδομένα αυξημένες προσδοκίες τόσο για την ίδια τη μπάντα όσο και φυσικά για κάθε τι που βγαίνει κάτω από τη σφραγίδα της σπουδαίας Secretly Canadian.
Είναι δεδομένο ότι το “All harm ends here” είναι ένας δύστροπος δίσκος. Και μάλιστα ιδιαίτερα δύστροπος! Η ρότα της αρχηγικής δυάδας των Early Day Miners, Daniel Burton και Joseph Brumley δηλαδή, θέλει τη μπάντα στον τέταρτο δίσκο της να συνεχίζει μεν στο γνώριμο ύφος, κάπου ανάμεσα στους Bedhead και τους Red House Painters, αλλά να «θωρακίζει» στον υποψήφιο ακροατή την εύκολη είσοδο.
Με νέα rhythm section (τον Matt Griffin στα drums και τον Jonathan Richardson στο μπάσο), ηχογραφώντας σε ένα παλιό νεκροταφείο που έχει μετατραπεί εδώ και κάποια χρόνια σε studio και δείχνοντας ωριμότητα και μεστότητα στο παίξιμό τους, οι Early Day Miners σε καμία περίπτωση δεν κυκλοφόρησαν το αριστούργημά τους – κάτι τέτοιο το έκαναν πίσω στο ’02 με το “Let us Garlands bring” – αλλά κατόρθωσαν να προσφέρουν εννέα αποσπάσματα, που το καθένα έχει να δώσει και κάτι…
Τα εκπληκτικά drums του εναρκτήριου ‘Errance’, οι ρυθμικές στιγμές ‘Comfort/Guilt’ και ‘We know in part’, το instrumental ‘Precious blood’ και η φανταστική ατμόσφαιρα που επικρατεί στο ‘All harm’ είναι αυτά που πρέπει να τσεκάρετε από το “All harm ends here”. Από εκεί και πέρα είναι προσωπικό ζήτημα του καθενός αν μπορεί και αν θέλει να «παίξει» με τους ήχους, να παιδευτεί με τη μουσική και να ακονίσει, πρακτικά πάντα, τις ηχητικές του ικανότητες.
