Αυτό το τσογλάνι έχει αναστατώσει τη μισή μουσική υφήλιο με τον ογκώδη οίστρο του και δικαίως θα μπορούσε να πει κάποιος. Βέβαια ο Conor Oberst δεν ξεκίνησε τώρα να γράφει τραγούδια, απλά τώρα τον ανακάλυψε η βιομηχανία της Αμερικής. Το avopolis ωρύεται εδώ και αρκετά χρόνια για τη μεγαλοφυιή ποιητική του δεινότητα και τις αιθέριες μελωδίες που γράφει, που για ακόμη μία φορά νιώθει – όχι περήφανο – αλλά ευχαριστημένο για την τόσο πυραυλική ανέλιξη του τραγουδοποιού. Όχι ένα αλλά δύο albums κυκλοφόρησε φέτος ο Oberst, και θα διαβάσετε πολλά παγκοσμίως για αυτή την προσπάθεια. Αρνητικά σχόλια ως προς το φολκ/ποπ αριστούργημα δε θα βρείτε, για το ηλεκτρικό/ηλεκτρονικό όμως αδερφάκι του, όλο και κάτι κακό θα διαβάσετε. Και είναι επόμενο.
Ο Oberst ασχολείται με τα πάντα. Τα έχουν αυτά οι ανήσυχες καλλιτεχνικές φύσεις. Θυμόμαστε πριν μερικά χρόνια που το rock’n’roll έμβρυο που ακούει στο όνομα Desaparecidos προσπάθησε να ταράξει τα νερά της σύγχρονης δισκογραφίας, αλλά πνίγηκε κάτα κάποιο τρόπο μέσα στην ανεξέλεγκτη οργή του. Ο Oberst ξέρει που βρίσκονται τα ατού του. Οι στίχοι του ανήκουν σε ποιητικές συλλογές που θα ζήλευαν όλοι αυτοί που αποκαλούνται ποιητές, ενώ η μουσική του είναι πάντα σε δεύτερο «πλάνο» απλά συνοδεύοντας το ζητούμενο. Όχι φυσικά ότι η μουσική υστερεί. Δεν δύναται κάποιος να απομονώσει την πρόζα και να μην σκεφτεί το σύνολο. Αν το κάνει αδικεί κατάφορα το δημιουργό.
Με αυτή τη λογική, δε σημαίνει ότι όποιο και αν είναι το περίβλημα, η μαγεία θα συνεχίσει να υπάρχει. Επιστρατεύοντας τον κιθαρίστα των Yeah Yeah Yeahs και τον Jimmy Tamborello των Postal Service και συνδέοντας έναν υπολογιστή στην κονσόλα, ο Oberst αποπειράται να μπει στα μονοπάτια του ηλεκτρονικού ήχου. Ο ακροατής όμως, ευρισκόμενος μπροστά σε δύο albums, ασυνείδητα θα μπει στη διαδικασία να διαλέξει. Σε αυτήν την – αυτόματη – κατάσταση το αποτέλεσμα είναι άνισο. Άνισο φυσικά όσον αφορά τον Oberst και όχι μία γενικότερη ροκ/ποπ κουλτούρα. Το “Digital Ash in a Digital Urn” δεν είναι κακό album, απλά είναι λίγο αμήχανο και όχι αυτό που περιμέναμε από μία εκκολαπτόμενη ιδιοφυϊα.
