Το ντουέτο από το Σαν Φρανσίσκο είχαμε πρωτοπαρουσιάσει το Δεκέμβριο του 2002, όταν μας είχε στείλει το ep του “Potion” κατευθείαν στα χέρια μας. Το ίδιο συνέβη με τούτο το νέο του άλμπουμ, προϊόν και αυτό της συνεργασίας της Annie Malley και του Michel Diaz De Bedoya.
Δεν έχουν αλλάξει και πολλά από αυτά που είχαμε γράψει τότε, στην ουσία πρόκειται για ένα σχήμα που παίζει ποπ μουσική με εξέχοντα ευδιάθετο χαρακτήρα, την οποία όμως φροντίζει να ντύνει με ηχητικά στοιχεία που της προσθέτουν ένα σοφιστικέ πρόσωπο. Είχαμε πει ότι δεν αγγίζουν την αυταρέσκεια και τον (εγω)εκκεντρισμό της σχολής της El records, παρόλα αυτά θα μπορούσαν μια χαρά να αποτελούν τους συνεχιστές της παράδοσης του ύφους που μας σύστησε με το άλμπουμ της στη Factory η Cath Carroll.
Οι Potion μοιάζουν με ένα όχημα που τρέχει στον παραλιακό δρόμο δίπλα από τον ωκεανό, απολαμβάνοντας ταυτόχρονα τον καλιφορνέζικο ήλιο αλλά και τις βραζιλιάνικες μελωδίες που ξεπηδούν από το ραδιόφωνο. Φλερτάρουν τη lounge αισθητική, ρίχνουν όμως κάποτε και μία λίγο πιο σκληρή εκδοχή του ήχου, όπως στο φερώνυμο κομμάτι του δίσκου όπου οι κιθάρες γκρινιάζουν φαζαρισμένες επάνω από ένα σπιντάτο ρυθμικό κουτί. Μπορεί λοιπόν το άλμπουμ να έχει το ίδιο όνομα με ένα σχήμα από την Αμερική και τα ΄80ς μεν, αναβιωτικό της κιθαριστικής αίγλης των ‘60ς δε, η εικόνα που δίνουν πάντως τα τραγούδια του όσο ακαθόριστη κι αν είναι, δεν σε παραπέμπει ποτέ αλλού από έναν εξωτισμό που έχουμε συνδέσει με τις στυλιστικές εμμονές των ‘90ς. Αρκετά καλή συνέχεια για το δίδυμο των αμερικανών φίλων μας.
