Συγκρότημα από το Ηνωμένο Βασίλειο (τρίο για την ακρίβεια), τρία χρόνια μετά από την αυτοκτονία του drummer του (Jon Lee), βρίσκει τον αντικαταστάτη του στο πρόσωπο του Mark Richardson, «ζωγραφίζει» με νέο-ψυχεδελικές εικόνες και χρώματα το εικαστικό μέρος του πέμπτου του βήματος και παραδίδει μαθήματα δυναμικής κιθαριστικής pop για σχολιαρόπαιδα.
Ο δίσκος έχει αρκετά μετριότατα μέρη, είναι «κεντημένος» με τις πλέον εμπορικές και mainstream «ηχητικές κλωστές» αλλά σε 2-3 τραγούδια του γίνεται συμπαθητικός.
Το ‘Bitter glass’ δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις καλύτερες στιγμές του περσινού “Hopes and fears” των Keane, ενώ θα μπορούσε με λίγο σπρώξιμο να γίνει μαζική επιτυχία, κάπου εκεί κυμαίνεται και το αμέσως επόμενο ‘Tumble and fall’ – σίγουρα σε αρκετά πιο μελωδικό στυλ – και το ‘Tender’ με κολλάει άσχημα σε ορισμένα σημεία του (το τελευταίο μαζί με το ‘Bitter glass’ αποτελούν τα καλύτερα αποσπάσματα του “Pushing the senses”).
Ιδανικό για δώρο ή για χάρισμα σε κάποιο μικρό ξαδελφάκι, αφού όμως γίνει ένα πέρασμα-άκουσμα από τις προαναφερθέντες συνθέσεις…
