«Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»; Όπου στην περίπτωση του γερμανού Thomas Manreich το «μέσο» είναι το τραγούδι του “Principal of Joy” – αυτό που θυμίζει U2 με ένα ρεφρέν – πυροτέχνημα – το οποίο ακούγεται σε διαφήμιση της BMW, κάτι που η δισκογραφική του εταιρεία φροντίζει να το τονίσει σε τέτοιο βαθμό ώστε έχεις την αίσθηση πως δεν αγοράζεις ένα μουσικό δημιούργημα αλλά το συγκεκριμένο διαφημιστικό προϊόν. Δε θα είχαμε μάλιστα καμία απολύτως αντίρρηση για μια τέτοια λογική προώθησης, εάν το “istory” ήταν άλμπουμ ενός τραγουδιού. Έλα όμως που δεν είναι!
Πρόκειται για ένα άψογα κατασκευασμένο (παραγωγή, ενορχήστρωση) και συνθετικά catchy (πολύ δυνατές μελωδίες, άριστη κατανόσηση της ποπ φόρμας) άλμπουμ, με σαφείς επιρροές από τους Radiohead (εξ’ ου και το σκυθρωπικά μελαγχολικό ύφος του thom), τους U2, αλλά και από τη συνθετική ποπ των 80’s (Howard Jones, Talk Talk). Στο ίδιο άλμπουμ συνυπάρχουν το διακριτικό κτίβισμα της electronica με τις ορχηστρικές αιωρήσεις των εγχόρδων και πνευστών. Στα “Where yoy are” και “Love you too” μάλιστα, τα οποία ανοίγουν το άλμπουμ, ο Thomas Manreich πλησιάζει υφολογικά τον αριστοτεχνικά ορχηστρικό κόσμο του Rufus Wainright! – και αυτό είναι μεγάλο κοπλιμέντο. Στο, βουτηγμένο στη μελωδία, “This is not Berlin” οι Archive συναντούν τους Pink Floyd και αυτοί τους Talk Talk για να καταλήξουν σε ένα gala εγχόρδων. Στο “Sleeper” η AOR – pop παντρεύεται με τα αλα Beach Boys φωνητικά, ενώ το “Behind the moon” είναι must για κάθε thirty – something restaurant – bar. Το “The City in The Sea”, τέλος, ενώ ξεκινά μ’ένα γυμνό/ ερημικό τρόπο (κάτι μεταξύ Ben Christophers και Radiohead) χτίζεται σιγά – σιγά σε μια μελωδική ορχηστρική μπαλάντα, η οποία όμως, αιφνίδια εκρήγνυται σ’ένα εντυπωσιακό progressive – rock κρεσέντο κοσμικών riffs με background τα ορχηστρικά κύματα. Θέλει τόλμη για τέτοιες υπερβολές!
Εν κατακλείδι το “Istory” είναι ένα πολύ καλό εμπορικό άλμπουμ από ένα δημιουργό που γνωρίζει πώς να οικειοποιείται ξένες ιδέες και να τις επιστρέφει με επιτυχία ως δικές του (π.χ η κατακερματισμένη electronica του “The Sound of my life” σηκώνει μήνυση από τους Radiohead του “Kid A”, εν τούτοις όμως είναι περισσότερο πειστικό από συνθέσεις των ιδίων).
