Το Finding Neverland δεν είναι μια ακόμη απόδοση του παραμυθιού του Peter Pan, δεν είναι το prequel του Hook, ούτε η φαντασιόπληκτη πραγματικότητα του περσινού Big Fish. Με αφορμή τα αληθινά γεγονότα της ζωής του συγγραφέα J.M.Barrie, το σενάριο επικεντρώνεται στην ιστορία της ζωής ενός Εγγλέζου αριστοκράτη, που ζει με τη μνήμη του παραδομένη στην παιδική αγνότητα και καταφέρνει να πετύχει, όταν δίνει λυτρωτική υπόσταση στον κόσμο της λήθης. Παιδικότητα – ωριμότητα, σύμβαση – απόδραση, φαντασία – πραγματικότητα, ζωή και θάνατος, τα μοτίβα του Neverland και ο Kazcmarek τα χρησιμοποιεί ως πρώτο υλικό για να δημιουργήσει ένα ηχητικό τοπίο, άδολης γραφής και ανόθευτης έμπνευσης ,όπως η παιδική ψυχή.
To Neverland με το ξεκίνημά του σε εισάγει σε ένα κόσμο από εύθραυστες νότες, ονειρικό, παιχνιδιάρικο, ταξιδιάρικο (Where is Mr.Barrie?). Το εξαίσιο βασικό θέμα συστήνεται και η μουσική από μόνη της αναπτύσει μια ντελικάτη δυναμική παρασύροντάς σε, χωρίς να είναι απαραίτητες οι εικόνες. Η παιδική χορωδία που χρησιμοποιείται προσθέτει αφάνταστα στο τελικό αποτέλεσμα, (η staccato συνδρομή της στο The spoon on the nose είναι απλά απολαυστική) και είναι προς όφελος του Kazcmarek, που δεν υπηρετεί το κλισέ «έχω παραμυθάκι; Ε, θα βάλω παιδάκια να τραγουδάνε λαλα» (το ακούς κε.Elfman;), αλλά κάνει διακριτική χρήση.
Τα περισσότερα κομμάτια αποπνέουν ένα σπινθηροβόλο ηχόχρωμα, μια ανεπιτήδευτη ενέργεια (The Kite και Children arrive), τόσο που φαντάζουν σαν αποτέλεσμα ενός επιτυχημένου αυτοσχεδιασμού. Μιλώντας για αυτοσχεδιασμό, στο άλμπουμ περιέχονται οι impromptu του πιανίστα Leszek Mozdzer, Neverland - Piano Variation in Blue και Neverland - Minor Piano Variation που ηχογραφήθηκαν με τρυφερότητα και χάρη μετά την ολοκλήρωση της ηχογράφησης του score.
Το διάσπαρτα παιχνίδισμα του συνθέτη στο άλμπουμ, όπως το The Pirates (φανφαρώδη πνευστά υπό τους φολκλόρ ήχους ενός ακορντεόν και χαρακτηριστικού ταμπούρλου), επιβεβαιώνουν την υποψία πως θα διασκέδασε τη σύνθεση και περιποιήθηκε ηχητικά την ταινία με άνεση μιας και η έξοδός της καθυστέρησε έναν ολόκληρο χρόνο (για ευνόητους λόγους οι παραγωγοί δεν ήθελαν να συμπέσει με το περσινό Peter Pan).
Στο Another Bear μια περιπαιχτική ανασύσταση του Dancing with the bear, αξίζει να επισημάνουμε το σόλο βιολί του Clio Gould και τη γοητευτική συνοδεία μαντολίνου και ακορντεόν, όπως και τη λυρική, μελωδική ανάγνωση της Helen Keen, με το φλάουτό της στο The rehearsal.
Από την άλλη μεριά, όταν ο φακός καταγράφει τη μη παραγωγική πραγματικότητα της κοινωνικής ζωής του Barrie,ο Κazcmarek μεταφέρει τη μελαγχολία της σύμβασης, τα στεγανά μιας αδιέξοδης σχέσης με έγχορδα, ξύλινα πνευστά και άρπα στο The Marriage, με πλήρη ορχήστρα αποδίδει τη συγκίνηση (The stairs) και με ενορχηστρωτική μαεστρία μετατρέπει την απώλεια σε θαύμα (Why Does She Have To Die?).
Το ταξίδι ολοκληρώνεται με το Forgotten Overture. Οι πλειονότητα των μουσικών θεμάτων κάνει κύκλο και υπενθυμίζει την αγνότητα των συνθέσεων, το παιχνίδισμα των μουσικών οργάνων, την αυθεντικότητα της παιδικής ορμής, μα πάνω απ’όλα παραδίδει ακέραια στον ακροατή, την αίσθηση του θαύματος μιας παιδικής ή έστω νεανικής δημιουργικής καρδιάς.
Τις περισσότερες φορές, η ακρόαση ενός soundtrack σε υποβάλει στην ατμόσφαιρα που κουβαλάς από τη θέαση (αν παρακολούθησες την ταινία) ή έστω την προκατασκευασμένη διάθεση (αν έχεις πληροφορηθεί για το φιλμικό περιεχόμενο). Με το Finding Neverland ο Kazcmarek σου εξασφαλίζει de profundis μια απόδραση, ανεξάρτητη από την κινηματογραφική παρακαταθήκη. Ο Kazcmarek δεν κέρδισε απλά το φετινό Oscar μουσικής, αλλά την προσοχή των απανταχού φαν της κινηματογραφικής μουσικής.
