Δύο ήταν τα άλμπουμ από τη χρονιά που μας πέρασε, τα οποία κατήργησαν τον προσωπικό μου χωρό – χρόνο και που με οδήγησαν σε ένα νεφέλωμα γαλήνιας μακαριότητας. Αύτα των Dear και των Arcade Fire.
Και εάν για τους Dears έχω την εξήγηση (η εμφανής Morrissey – ική επίδραση και τα “We can have it” και “Lost in The Plot” νομίζω πως αρκούν ως λόγοι), για τους Arcade Fire μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω.
Φυσικά και ένας λόγος είναι η μουσική τους. Ας την πούμε συμφωνική ποπ. Μουσική γιγαντιαίων διαστάσεων, σαν πλανήτες που χορεύουν, συγκρούονται και διαλύονται, σαν πυροτεχνήματα που στολίζουν τον ουρανό και ξορκίζουν το σκοτάδι. Έγχορδα, πνευστά, τύμπανα, κιθάρες στήνουν ένα πανοραμικό θέαμα – το οποίο όμως δεν αποσβολώνει, αλλά συγκλονίζει και αναγεννά. Είναι μουσική με όγκο, βάθος και δύναμη. Ευφορίας ακρόαμα, πνιγμένο στον λυρισμό. Για πιο ακριβής συντεταγμένες, βάλτε με το μυαλό σας πως θα ακουγόταν ένα πάντρεμα Flaming Lips με Polyphonic Spree.
Ίσως πάλι, ένας άλλος λόγος να είναι η φωνή – ή μάλλον η ερμηνεία – του τραγουδιστή των Arcade Fire. Φωνητικά; Τίποτα το σπουδαίο. Αλλά ενίοτε υπάρχει τόση ένταση και τόσο πάθος στην ερμηνεία του, που είναι σα να βγάζει τα σωθικά του, να ξορκίζει – να πάλι αυτή η λέξη – ο,τι κακό τον έχει εύρει. Η δική του οδύνη – μέσα από την τέχνη του – είναι δική μας λύτρωση.
Τελικά όμως, και οι παραπάνω λόγοι δεν είναι αρκετοί από μόνοι τους για να εξηγήσουν αυτό που συμβαίνει με τους Arcade Fire. Απουσιάζει αυτό το «κάτι», που μόνο η κοσμική (δηλ. η συμπαντική) τέχνη μπορεί να σου προσφέρει: «Το άγγιγμα ενός άλλου κόσμου» και αυτό το «άγγιγμα» μπορεί να είναι μόνο «προσωπικό», μοναχικό – και πάλι δεν είμαι καθόλου σίγουρος για πράγμα «εγώ, μιλάω;» ή μήπως οι Arcade Fire;
Ίσως φταίει ο τίτλος (“Funeral”) ή κάποιοι σκόρπιοι στίχοι. Αλλά δεν είναι τα λόγια, αλλά η αίσθηση που μας οδηγεί σε αυτό το «άγγιγμα»: αυτό της θριαμβευτικής νίκης της ζωής πάνω στο θάνατο – Ο,τι ακούω εδώ είναι παιάνες – όχι μοιρολόγια και θρήνοι – φωτός, ορατόρια ζωής. Υπάρχει αβάσταχτος πόνος, αλλά και τούτος ξορκίζεται …μήπως αυτός δεν είναι ο ρόλος της τέχνης;
