Πάλαι ποτέ μια από τις τέσσερις υπέροχες Raincoats, η Ana Da Silva υπήρξε ένα απ’ τα ιδρυτικά μέλη του γκρουπ, μαζί με τη Gina Birch. Μέλη κι εκείνες της κίνησης του νεοκυματικού ήχου με πολιτικά ενδιαφέροντα, οι Raincoats ηχογράφησαν τρία καταπληκτικά άλμπουμ στα τέλη των ‘70ς – αρχές των ΄80ς, συν ένα ακόμη το 1999 σε μια σύντομη επανασύνδεση. Ανάμεσα στους φανατικούς τους οπαδούς συγκαταλέγονται οι Kurt Cobain / Courtney Love και σύσσωμοι οι Sonic Youth.Αυτό είναι το πρώτο σόλο άλμπουμ της Da Silva, κυκλοφορημένο στην εταιρία των καλλιτεχνικών παιδιών της, των Chicks On Speed. Το attitude που κουβαλάει στην πλάτη της έχει υπάρξει προφανέστατα σημείο αναφοράς και έμπνευσης για τις σύγχρονες Γερμανίδες, ενώ από όσα ακούμε και στο εν λόγω άλμπουμ της, θα μπορούσαν άνετα να διδαχθούν και κάμποσα ακόμη πράγματα απ’ αυτά που έχει να πει στο μουσικό τομέα.
Τα τραγούδια της θα τα κατατάσσαμε σ’ ένα χώρο που αντλεί σε ίσες ποσότητες ιδέες από τη φολκ, την electronica σε μία πολύ ήπια μορφή της, το new wave και στη τόσο προσωπική ηχητική της άποψη, έτσι όπως τη γνωρίζουμε από τις δισκογραφικές της καταθέσεις με το προηγούμενό της συγκρότημα. Μοιάζει λίγο με τη Nico έχοντας πίσω της τους Blue Orchids για ηχητική κάλυψη, ή τους Lali Puna με ένα περισσότερο ψυχρό μουσικό προσωπείο. Ανάμεσα στα 10 τραγούδια που αποτελούν το δίσκο, συναντούμε και μια διασκευή στο “Modinha” του Antonio Carlos Jobim, που ακόμη κι αν δεν αντανακλά επάνω του τη ζέστη του Βραζιλιάνικου ήλιου, έχει τη δύναμη να ξεχωρίζει σαν μια απόλυτα προσωπική στιγμή μέσα στο δίσκο της. Έναν δίσκο που συνεχίζει την ανεξάρτητη από μόδες πορεία της δημιουργού του και επιβεβαιώνει ότι πρόκειται για μια γυναίκα από αυτές που αθόρυβα αλλά αποφασιστικά χάραξαν το δικό τους σημάδι στο κορμί της ροκ μουσικής.
