Ο Δημήτρης Παπασπυρόπουλος είναι ένας από τους γνωστότερους ραδιοφωνικούς παραγωγούς της Αθήνας επειδή είναι ένας από τους καλύτερους. Αυτός είναι και ο λόγος που συχνά πυκνά μας φιλοδωρεί με τις πάντοτε προσεγμένες συλλογές του. Είναι από τους λίγους που παίζει στα ερτζιανά μουσικές που περικλείουν τη δική του προσωπικότητα και κάνουν τις εκπομπές του να ξεχωρίζουν από το σωρό των υπολοίπων συναδέλφων του και από τα απρόσωπα και ασύνδετα play lists.
Όσοι παρακολουθούν τις εκπομπές του μάλλον δεν θα εκπλαγούν από τα κομμάτια που έχει διαλέξει να απαρτίσουν ετούτο το διπλό cd. Όταν αρέσει κάτι στον Δημήτρη, το παίζει πολύ, το προτείνει με ζήλο, δεν το αφήνει να περάσει απαρατήρητο από το ακροατήριό του. Έχει άποψη και την καταθέτει χωρίς περιστροφές, κάτι που τον κάνει έναν ραδιοφωνατζή με φίλους και εχθρούς, γι’ αυτό και σημαντικό στο χώρο του. Πολλά λοιπόν από τα κομμάτια που παίζει στο ραδιοφωνικό του σόου περιέχονται εδώ, μαζί με άλλα στα οποία έχει επιμεληθεί το ρεμίξ, ένα χώρο στον οποίο δραστηριοποιείται τον τελευταίο καιρό.
Τα τραγούδια προέρχονται από πολλούς διαφορετικούς μουσικούς χώρους, δένουν όμως μεταξύ τους με διάφορους παράδοξους τρόπους, με βασικότερο το κριτήριο και το μοναδικό αισθητήριο του ανθρώπου που τα συνέλεξε κάτω από την ίδια στέγη. Η στέγη χωρίζεται σε δύο τμήματα, το πρώτο είναι το «ευλογημένο», που παίζει ανάμεσα στην λαμπρή ποπ και τη σπαρακτική μπαλάντα και το δεύτερο το «καταραμένο», που κινείται χοντρικά στα χωράφια της electro pop και του dark wave.
Η πρώτη απ’ αυτές είναι εκείνη που πλησιάζει και το δικό μας γούστο περισσότερο. Ανάμεσα στα 15 κομμάτια που αποτελούν το πρώτο cd, θα βρείτε πάμπολλες εκπλήξεις, όπως τη διασκευή των Geneva στο “Pleasant Street” του Tim Buckley (από τις αγαπημένες φωνές του Παπασπυρό), την έτερή του αγάπη, τον Billy Mackenzie και πάλι παρών (σε ένα κομμάτι με τον Paul Haig), καθώς και κάποια κομμάτια από ονόματα που δεν έχουν κάνει ακόμη αισθητή την παρουσία τους – ανάμεσά τους και οι Σουηδοί The Unisex που σύντομα θα γίνουν ευρύτερα γνωστοί, επίκειται και εμφάνισή τους στην Αθήνα, ανακάλυψη και αυτοί του εν λόγω παραγωγού. Δίπλα σε όλους αυτούς, αριστουργηματικά κομμάτια από τους Cowboy Junkies μέχρι τους Grant Lee Buffalo, από τους Mercury Rev μέχρι τους Jack, από τον Perry Blake μέχρι τους Babybird και τους Czars.
Η δεύτερη διακατέχεται από ρομποτική αισθητική και ηλεκτρονικό οπλοστάσιο ήχων. Σκεφτόμουν μάλιστα ότι ίσως να αποτελεί την «καταραμένη» πλευρά της συλλογής απ’ τη στιγμή που ο Θεός καταράστηκε τους δημιουργούς των κομματιών της να μην μπορούν να γράψουν ένα κομμάτι της προκοπής! (Πλάκα κάνουμε!). Πάντως, η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι καλλιτέχνες αυτού του cd δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στο στυλιζάρισμα της μουσικής παρά στη μελωδία της, με απτότερο παράδειγμα την ανέμπνευστη διασκευή των Replique feat. Shirin στο “Such A Shame” των Talk Talk, μια μονότονη και ισοπεδωτική εκδοχή σ’ ένα κλασικό ποπ τραγούδι.
Τα ονόματα βέβαια που περιέχονται εδώ είναι πρωτοκλασάτα στο χώρο που κινούνται, και δύσκολα τα συναντάει κανείς έτσι μαζεμένα. VNV Nation (στην καλύτερη ίσως στιγμή τους, το “Genesis”), Mesh (στην πρώτη τους ηχογράφηση, μια σπάνια στιγμή τους), De/vision, Wolfsheim, Apoptygma Berzerk (κι αυτοί σε μια κλασική στιγμή τους, το “Kathy’s Song” σε ρεμίξ από τους VNV Nation) πλάι πλάι με νέες ελπιδοφόρες μονάδες της synth pop όπως οι Onetwo – η Claudia Brucken των Propaganda γράφει κομμάτι με τον Martin L. Gore των Depeche Mode και το ερμηνεύει παρέα με το σύζυγό της Paul Humphreys των OMD, σε παραγωγή του τελευταίου – ή οι The Experiment από τον πλούσιο κατάλογο της Hydrogen Dukebox. Από ελληνικές συμμετοχές έχουμε το Nikko Patrelakis και ένα last chance remix στο κομμάτι του τελευταίου “Lonely Winter” και τους πρωτοεμφανιζόμενους Transistor, σε ρεμίξ κι αυτοί από τον Δημήτρη Παπασπυρόπουλο.
Όλα τα παραπάνω συνθέτουν εμφανώς ένα πολύ ενδιαφέρον άκουσμα, που απευθύνεται σε ακροατές με διαφορετικά γούστα μα και σε εκείνους με απλά καλό γούστο, τελεία και παύλα!
