Έχω μείνει άναυδος! Ακούω και ξανακούω το νέο άλμπουμ της μπάντας απ’ την Αθήνα της Γεωργίας, και κάθε καινούργια ακρόαση επιβεβαιώνει τις διαπιστώσεις της πρώτης φοράς. Ναι, δεν κάνω λάθος, αλλιώς θα πρέπει να σκίσω όλα τα διπλώματα που μάζεψα με κόπους και χρήματα που έβγαλε με τον ιδρώτα του ο πατέρας μου για να με σπουδάσει και να με κάνει έναν μουσικογραφιά περιωπής! Έχω αφήσει το “Around The Sun” να με συντροφεύσει σε πολλές και διάφορες περιπτώσεις, και το αποτέλεσμα είναι σχεδόν πάντοτε το ίδιο! Και πρόκειται για κάτι τελικά που έπρεπε να περιμένω από μια μπάντα του δικού τους διαμετρήματος, της δικής τους ποιότητας και της δικής τους ευφυίας.
Για να μην τα πολυλογούμε, αυτό το άλμπουμ είναι, κατά τη δική μας πάντοτε γνώμη, ένα από τα μεγαλύτερα παραπατήματά τους. Ένα από τα πιο μέτρια πονήματά τους, μια από τις φτωχότερες συλλογές τραγουδιών τους, ένα άλμπουμ απ’ το οποίο λείπει η ευστροφία, η έκπληξη, η ανάγκη να δοκιμάσουν καινούργια πράγματα. Όλα τα παραπάνω έχουν αντικατασταθεί από το θολό τοπίο που δημιουργούν ορισμένες καλές συνθέσεις, από την αυτοπεποίθηση που τους δίνει η θέση τους στο ροκ στερέωμα, από την ασφάλεια του να ξέρεις το know-how ενός μαζικά αποδεκτού καλού ροκ δίσκου.
Όλοι έχουν το δικαίωμα να παίζουν με τους γενικούς κανόνες που ρυθμίζουν την απρόσκοπτη λειτουργία της γιγάντιας ροκ μηχανής, πονάει όμως όταν ένα από τα συγκροτήματα που τους ασπάζεται είναι ακριβώς ένα απ’ αυτά που μπήκαν στο παιχνίδι για να ανατρέψουν αυτή τη γραμμή παραγωγής απρόσωπης μουσικής. Οι REM είναι γνωστό πόσα μπορούν να κάνουν μέσα απ’ τα τραγούδια τους, πόσα μπορούν να πουν στιχουργικά και μουσικά και τι είδους ανατροπές να καταφέρουν με μοναδικό τους όπλο τα στοιχειώδη, εκείνα που άλλοι προσπαθούν να φέρουν βόλτα και να τα αξιοποιήσουν με στοιχειωδώς αποδεκτό τρόπο. Το ίδιο επιχειρούν να κάνουν ξανά οι τρεις REM εδώ, μόνο που δεν δείχνουν να έχουν αυτή τη φορά το μαγικό άγγιγμα της μούσας τους που έφερνε παλιότερα τα πάνω κάτω. Ξεκινούν το δίσκο με τρία πολύ καλά κομμάτια, το σινγκλ “Leaving New York”, το “Electron Blue” και το “The Outsiders” (με τη συμμετοχή του Q-Tip των A Tribe Called Quest στα φωνητικά), και μετά πέφτουν σημαντικά σε απόδοση. Αυτό μεταφράζεται απλά σε κομμάτια που δεν έχουν αρκετά στοιχεία ικανά να ελκύσουν το ενδιαφέρον σου, δείχνουν να αναζητούν την ταυτότητά τους και, ακόμα σπουδαιότερα, τη διαφορετικότητά τους, εκείνο που τα έκανε να ξεχωρίζουν πάντα, να προδίδουν την υπογραφή των δημιουργών τους – και μιλάμε για αληθινά μεγέθη, όχι μονάχα εξαιτίας της χαρακτηριστικής φωνής του Stipe ή λόγω της χρησιμοποίησης κάποιων μοτίβων που φέρνουν αβίαστα στο μυαλό το γκρουπ, όπως στο “High Speed Train” που πλησιάζουν στο ύφος και το κλίμα του “At My Most Beautiful” για παράδειγμα.
Μέχρι λοιπόν να προσεγγίσετε το τέλος του cd, όπου τα πράγματα γίνονται για μια ακόμη φορά καλά με κομμάτια σαν το “Aftermath” ή το “The Ascent Of Man”, θα περάσετε ανάμεσα σε μπόλικες στιγμές, όχι απαραίτητα κακές, σίγουρα όμως όχι αντάξιες του ονόματος των REM. Κάτι μας λέει λοιπόν ότι το γκρουπ θα πρέπει να επαναπροσεγγίσει την Τέχνη του. Έχει έρθει ο καιρός να υποβάλει την παραίτησή του, να αποτραβηχτεί σε ένα ρόλο συμπληρωματικό στο προσκήνιο του ροκ ή έχουν ακόμη το σθένος να προβάλλουν τα στήθη τους στις προκλήσεις των καιρών. Οι ίδιοι θα μας το πουν στο επόμενό τους άλμπουμ. Εν τω μεταξύ, τραγουδούν στο “The Worst Joke Ever” : “The crime of good men who can’t wrestle with change,/ or are too afraid to face this life’s misjudged unknowns/ you’re not hurting anybody else’s chances/ But your disfiguring your own”.Ακριβώς αυτό εννοούμε! Προς το παρόν λοιπόν, το “Around The Sun” – καλύτερα θα ήταν να το ονόμαζαν “Around The Sound”! – δεν είναι αρκετό, μιλώντας για εκείνους συγκεκριμένα.
