Ως άλλοι χρυσοθήρες, οι Beautiful South αναζητούν το μαγικό άγγιγμα του Μίδα στα πλέον ετερόκλητα κοιτάσματα διασκευών (από τους ELO στους Ramones; Από το John Travolta στον Rufus Wainwright;) ακόμη και στα πιο απίθανα σημεία (Lush, S Club 7, Heppelbaums!). Και η πλάκα είναι, όσο και αν ακούγεται απίθανο, πως ενίοτε χτυπούν πλούσια φλέβα. Όπως π.χ. στην απίστευτα στακάτη -βασισμένη σε latin ρυθμό- εκδοχή του "Don't fear the reaper" (των Blue Oyster Cult) ή στην ultra ρυθμική disco rock απόδοση του "Ciao!" των Lush. Αν δεν είναι αυτά μια ύψιστη αισθητική πρόταση κακογουστιάς, τότε ποια είναι; Ίσως το σα χριστουγεννιάτικο ζεστό ρόφημα "Living Thing" (των ELO) ή η χυλώδης country-MOR απόδοση του "You're the one that I want" (από τους Olivia Newton John και John Travolta).
H αλήθεια πάντως είναι, πως, ακούγοντας αυτό το συνεχές μπαράζ MOR-pop διασκευών, νοιώθεις σα θαμώνας μιας -όχι και τόσο φανταστικής- αίθουσας χορού ενός κλαμπ γνωριμιών για μοναχικά άτομα άνω των σαράντα ετών. Αν κάτι τέτοιο δεν ακούγεται παθητικό και αστείο, είναι σίγουρα πικρό και κακόγουστο. Όπως είναι, π.χ., η country-pop karaoke version στο "Blitzkrieg Bop" ή το ακίνδυνο μελό του "Rebel Prince" (του Rufus Wainwright).
Έχει την πλάκα της, και ένα κάποιο ενδιαφέρον, αυτή η συλλογή διασκευών. Αλλά δεν είμαι σίγουρος αν πρόκειται για μια "ειρωνική" προσέγγιση ή για έναν υπόγειο υποψήφιο στη χριστουγεννιάτικη λίστα δώρων των Βρετανών τύπου Hugh Grant.
