FM rock; Arena hard rock; A.O.R. (Adult Oriented Rock); Soft-rock;
Ναι, είναι αλήθεια, θα μπορούσες να πεις πως κάπου προς τα 'κει τείνουν οι Manic Street Preachers με το έβδομο άλμπουμ τους. Όχι πως κάτι τέτοιο είναι πρωτόγνωρο γι' αυτούς, μια που και στο παρελθόν άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο - βλέπε "Gold Against the Soul" και "This is my Truth Tell Me Yours" - αυτοί τσαλαβούτησαν στα παραπάνω μουσικά ροκ υβρίδια των 70s. Μόνο που αυτή τη φορά, οι Manics όχι απλώς βρέχουν τα πόδια τους, αλλά κυριολεκτικά βουτούν με το κεφάλι, και αν θέλετε να με πιστέψετε, βγαίνουν ολόστεγνοι -τουλάχιστον όσον αφορά στο πρώτο μισό του "Lifeblood".
Στα έξι πρώτα, από τα δώδεκα συνολικά, τραγούδια του "Lifeblood", οι Manics γεμίζουν το χώρο με αέρινες soft-rock μπαλάντες, μακάριας κιθαριστικής ευφορίας και πονεμένες μελωδικότητας, ικανές να συγκινήσουν και τις πιο σκληρές καρδιές. Είναι αξιοθαύμαστο πως οι Manics παίρνουν μια σαχλή φόρμα και την αναβαθμίζουν μ' ένα τρόπο ανάλαφρο, πλαστικό, οικονομικό, συγκρατημένο και βραδυφλεγή. Τραγούδια που εγκολπώνονται το χώρο και το χρόνο ολόγυρά σου, ζητώντας σου να ανοίξεις το παράθυρο και να ταξιδέψουν ...προσωρινή μακαριότητα. Αυτά για τα έξι πρώτα τραγούδια. Γιατί ως προς τα υπόλοιπα -αν και το "πνεύμα" του άλμπουμ παραμένει στο ίδιο μήκος κύματος- δυο κάποιου ενδιαφέροντος συνθέσεις και 30 εκπληκτικά δευτερόλεπτα από το "Glasnost"-όπου θα ακούσετε το καλύτερο σόλο από την εποχή του "Shine On You Crazy Diamond" των Pink Floyd- δεν είναι αρκετά.
Το "Lifeblood" είναι το καλύτερο "classic rock" άλμπουμ της μιας πλευράς! Σοβαρολογώ! Εαν οι Joy Division είχαν μεγαλώσει έχοντας ως τροφούς τους Boston και Rush, κάπως έτσι θα ηχούσαν.
