O Talib Kweli είναι η προσωποποίηση του διαφορετικού hip hop, που ως γνωστόν βρίσκεται στις πρώτες προτιμήσεις μας στο Avopolis. Που έγκειται αυτή η διαφορετικότητά του; Κυρίως στον πολυδιάστατο ήχο του και την ενδιαφέρουσα θεματολογία του. Με λίγα λόγια ο Kweli αρέσκεται στις jazz και soul προσμίξεις, όπως και στους κοινωνικά ευαισθητοποιημένους στίχους. Διακατέχεται από μια γενικά θετική αντιμετώπιση απέναντι στη μουσική και την ίδια τη ζωή, σε απόλυτη αντίθεση με τις βίαιες αναφορές του gangsta rap αλλά και τις καλογυαλισμένες παραγωγές του mainstream hip hop.
Στην έως τώρα καριέρα του o Kweli δεν έχει κάνει ούτε ένα στραβοπάτημα. Ξεκίνησε το 1998 μαζί με τον Mos Def και τον Hi-tek σαν Black Star με τον κλασικό πλέον ομώνυμο δίσκο. Η συνέχεια ήταν με τον Hi-tek στο εξαιρετικό Reflection Eternal, για να καταλήξει προ διετίας μόνος του πια σε ένα ακόμα διαμάντι, το Quality. Στο Beautiful Struggle επιστρέφει πάλι στη θέση του παραγωγού σε τρία κομμάτια ο Hi-tek, μαζί με αρκετές ακόμα συμμετοχές, για πρώτη φορά μάλιστα με κάποια ευρέως γνωστά ονόματα όπως η Mairy J. Blidge, η Faith Evans και οι Neptunes στη θέση των παραγωγών.
Όλοι αυτοί συντελούν σε έναν αρκετά απαλό ήχο, ο οποίος θα μπορούσε να προσεγγίσει ακόμα μεγαλύτερα ακροατήρια, χωρίς αυτό να αποτελεί κάποια στροφή στον ήχο του Kweli, ειδικά μετά το Quality, το οποίο ακολουθούσε παρόμοιες φόρμες. Στην ουσία αποτελεί τη συνέχειά του, με διαφορετικές συμμετοχές και ελαφρώς λιγότερο συνεκτική ροή. Υπάρχουν και εδώ αρκετά μελωδικά tracks, στις παρυφές του R&B, όπως τα We Know, Around my Way, Ghetto Show, Never Been in Love τα οποία όμως συνδυάζονται με old school (Work it Out), funk (Broken Glass), electro και rock (We got the beat). Μουσικός αχταρμάς; όχι ακριβώς… μάλλον ενδιαφέρουσα ποικιλία η οποία όμως αναιρεί οποιαδήποτε διάθεση για τυχόν concept album.
Οι στίχοι για ακόμη μια φορά είναι ουσιώδεις και καυστικοί. Το εναρκτήριο Going Hard εισάγει τον ακροατή στην αντί-gangsta φιλοσοφία του Kweli (Fuck the harder way, we doing it the smarter way), το Broken Glass περιγράφει την ιστορία ενός ‘small city girl with big city dreams’ με την εξέλιξη που φανταζόσαστε, το Never Been in Love υμνεί τον έρωτα ενώ περιγράφονται τα προβλήματα που ξεκινούν από την ηλικία της αθωότητας στο Black Girl Pain.
Καθένα από τα 13 κομμάτια έχει λόγο ύπαρξης, είτε στιχουργικά, είτε μουσικά (είτε βέβαια και τα δύο). Το μόνο πρόβλημα του Kweli πλέον είναι ο πρότερος βίος του και τα υψηλά standards που έχει ο ίδιος θέσει. Συγκρίνοντας το Beautiful Struggle με ας πούμε το Quality, ενδέχεται να ανακαλύψουμε λιγότερες μαγικές στιγμές. Κρίνοντάς το όμως σαν αυτόνομη οντότητα, δεν μπορεί παρά να παραδεχτούμε ότι πρόκειται για έναν πάρα πολύ καλό δίσκο, ο οποίος φέρνει για άλλη μια φορά ένα δίσκο του Kweli στην αφρόκρεμα των κυκλοφοριών της χρονιάς για την hip hop σκηνή.
Υ.Γ. Μια και έγινε πολύ λόγος τον τελευταίο καιρό για τις Αμερικάνικες εκλογές, με έναν μεγάλο πυρήνα της καλλιτεχνικής κοινότητας να στηρίζει την εκστρατεία των Δημοκρατικών, ο Talib Kweli αρνήθηκε να μπει στο παιχνίδι του διλήμματος και επέλεξε την αποχή. Δεν πρόκειται για αδιαφορία, αλλά προφανώς θεωρεί πιο σημαντική την άσκηση πολιτικής με διαφορετικούς τρόπους από την συμμετοχή σε αυτό το περίεργο διπολικό εκλογικό σύστημα.
