O John Fogerty υπήρξε ο πρώτος κιθαρίστας / τραγουδιστής / συνθέτης των Swamp-blues rockers Creedence Clearwater Revival, ενός από τα δύο-τρία κορυφαία αμερικάνικα rock συγκροτήματα στα τέλη των 60s - αρχές των 70s. To 1972, μετά τη διάλυση των C.C.R., o J. Fogerty ακολούθησε σόλο πορεία ...τρόπος του λέγειν. Και αυτό γιατί σε κάθε δεκαετία που ακολούθησε (70s, 80s και 90s), o John κυκλοφόρησε από δύο άλμπουμ μόνο - και μάλιστα με ένα διάστημα έντεκα ετών να μεσολαβεί μεταξύ κάθε δυάδας που ελάχιστα απασχόλησαν, με εξαίρεση το "John Fogerty" του '74 και κυρίως το "Centerfield" του '85 (νο. 1 στην Αμερική). Έξι χρόνια μετά το live "Premonition", o Fogerty επανέρχεται με το έβδομο αισίως άλμπουμ του - και μάλιστα με νέο στουντιακό υλικό.
Νέο; Και πάλι ...τρόπος του λέγειν. Αδίκως νομίζετε η επιλογή του τίτλου; Το έργο το έχουμε ξαναδεί - ή καλύτερα ξανακούσει - και αρκεί να ξέρετε πως ο Fogerty είναι μοναδική περίπτωση καλλιτέχνη που μυνήθηκε από την πρώην εταιρία του (Fantasy Records) για πνευματική κλοπή του εαυτού του!!!
Στο "Deja Vu" o J. Fogerty παίζει σαν ένα juke-box των 60s. Στο ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ έχουμε μια αντιπολεμική αναλογία Βιετνάμ - Ιράκ. Στο "She's Got Baggage" είναι σα να ακούς μια AOR εκδοχή των Ramones, ενώ στο "Radar" έχουμε μια twist εκδοχή των ? & the Mysterians. Στο "Nobody's Here Anymore" η κιθάρα του Mark Knopfler νεκρανασταίνει κάτι από τα δύο πρώτα άλμπουμ των Dire Straits, ενώ στο "In the Garden" το κιθαριστικό ύφος στο στιλ του Jimi Hendrix σκεπάζει τα πάντα. Τέλος, με τα "Rhubarb Pie" και "Wicked Old Witch", o Fogerty κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: να "κοπιάρει" τον ήχο των C.C.R.
Γερασμένη φωνή, γερασμένος ήχος, νοσταλγία, ένα γλυκόπικρο συναίσθημα...
