Υπάρχει κάτι το σταθερά γοητευτικό σε μια γυναίκα που τραγουδάει στα αγγλικά με γαλλική προφορά. Δεν ξέρω τι είδους συνειρμοί μπορεί να έρθουν στο μυαλό του καθενός από εμάς – και, επιτρέψτε μου, απευθύνομαι στους αρσενικούς αναγνώστες του Avopolis εδώ... – αλλά πιστεύω ότι οι περισσότεροι συμφωνούν ότι μια γλυκιά, κοριτσίστικη φωνή με το χαρακτηριστικό σπάσιμο στην εκφορά των λέξεων σπέρνει εικόνες κόλασης στο μυαλό μας. Η Feist δεν είναι Γαλλίδα – αν και ο δίσκος ηχογραφήθηκε στο Παρίσι με τη βοήθεια του Renaud Letang, συνεργάτη του Manu Chao - είναι Καναδέζα, εξ ου και η παρουσία του γνωστού και μη εξαιρετέου Gonzales στη σύνθεση, εκτέλεση και ενορχήστρωση του δίσκου.
Στο άλμπουμ του τελευταίου “Uber Alles” είχαμε ακούσει τη φωνούλα της, όπως και στο δίσκο των Broken Social Scene “You Forgot It In People”, και γενικά η Feist έχει δραστηριοποιηθεί πολλαπλώς στη χώρα της με τη μουσική, μέχρι που κάνει τώρα το μεγάλο της βήμα με δικά της τραγούδια συν κάποιες διασκευές.
Κάθε φορά που ακούω το δίσκο μου αρέσει και περισσότερο. Είναι μια λιτή δουλειά, στην οποία δεσπόζει η φωνή της Feist, παρότι αυτή χαρακτηρίζεται από μια ταπεινότητα αφοπλιστική και κάθε άλλο παρά ένα φωναχτό χαρακτήρα πουνα τραβάει την προσοχή με την έντασή της. Στο νου μας έρχεται η Tracy Thorn των Everything But The Girl αλλά κι εκείνη της Skye Edwards των Morcheeba κάθε φορά που την ακούμε (ή και της Lisa Germano στις πιο εσωτερικές στιγμές του δίσκου, όπως στο ‘Lonely Lonely”), να ερμηνεύει τις ευαίσθητες, χαμηλόφωνες συνθέσεις της. Ένα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο του “Let It Die” είναι το γεγονός ότι τα τραγούδια σε ταξιδεύουν σε διάφορα στυλ, άλλοτε μπορεί να ακουστεί σαν πρέσβειρα μιας καλογυαλισμένης, σχεδόν απωθητικής σαλονάτης ποπ, κι άλλοτε σαν ένα ξωτικό που ξεπετάχθηκε από τις πιο γοητευτικές γωνιές ενός ζωγραφισμένου, σκοτεινού δάσους για να πει την ιστορία της και να χαθεί ξανά εκεί, όπως στο είναι-όντως-πραγματικό; σινγκλ “Mushaboom”. Πιο κάτω, ανεβαίνει στη σκηνή για να ερμηνεύσει jazz και λοιπά standards αλά Barbara Streisand, όπως και να διασκευάσει – προσαρμόσει απόλυτα στο δικό της ύφος Ron Sexsmith (“Secret Heart”) και Bee Gees (“Inside Out”).
Είπαμε, βρίσκεστε στη χώρα των εκπλήξεων με την είσοδό σας στο “Let It Die”, και όσο κι αν δεν σας αφήσει άναυδους η μουσική της Feist, σίγουρα θα σας χαρίσει στιγμές που θα θελήσετε να ξαναζήσετε με την πρώτη ευκαιρία.
