Το Lest We Forget αποτελεί τον πραγματικό καθρέφτη της καριέρας του Marilyn Manson, κάτι που πρέπει να παραδεχθούμε ότι πολύ σπάνια συμβαίνει με μια best of συλλογή ενός καλλιτέχνη ή μιας μπάντας. Τι έχει λοιπόν να επιδείξει ο Brian Warner (έτσι τον βάφτισε ο νονός του) στην μουσική του πορεία; Πέντε όλα κι όλα αξιόλογα κομμάτια μέσα από τον ατελείωτο σωρό των σκουπιδιών που έχει συνθέσει τα τελευταία 10 χρόνια, τρεις διασκευές -που πάντα αποτελούσαν το στοιχείο πάνω στο οποίο στηρίχθηκε η καριέρα του- και κάποιες ακόμα ασήμαντες συνθέσεις που απλά γεμίζουν το album ανεβάζοντας τον αριθμό των tracks στο, παραπλανητικά χορταστικό, νούμερο των 18.
Ο Marilyn Manson αποτελεί ένα πραγματικό φαινόμενο. Με ελάχιστο μουσικό ταλέντο έχει καταφέρει να θεωρείται ως ένα από τα μεγάλα ονόματα της σύγχρονης μουσικής σκηνής. Πως; Πολύ απλά πουλώντας μούρη και κοροϊδεύοντας τους πάντες με το να επιδίδεται σε ένα ατελείωτο κυνηγητό νέων και όσο το δυνατόν πιο ακραίων τρόπων για να σοκάρει οπτικά το κοινό. Σκεφθείτε για λίγο την εκνευριστικά επιτηδευμένη εικόνα του όλα αυτά τα χρόνια, με μοναδικό σκοπό να προκαλεί. Αναλογιστείτε πόσο καλύτερο θα ήταν ίσως το να αφιερώνει όλη αυτή την ενεργητικότητα και εφευρετικότητά του στο να προσπαθήσει να συνθέσει πραγματική μουσική. Ή μήπως τελικά όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι έχει επινοηθεί για να καλύψει την ανυπαρξία ταλέντου και μουσικής πρότασης; ‘Θέλω να γίνω διάσημος. Πως θα το κάνω αυτό;. Θα παίζω μουσική. Αν όμως δεν ξέρω να παίξω μουσική, τι άλλο μπορώ να κάνω; Θα προκαλώ!’.
Μήπως όμως γινόμαστε σκληροί με τον Marilyn; Ίσως. Βλέποντας το ‘Bowling For Columbine’ του αιρετικού Michael Moore για τη σφαγή στο αμερικάνικο σχολείο της περιοχής εκείνης πριν λίγα χρόνια, διαπιστώσαμε πως ο Manson κάθε άλλο παρά βλαξ είναι. Η παράθεση των απόψεων του για τα τεκταινόμενα στην αμερικάνικη κοινωνία μας εξέπληξε ευχάριστα λόγω της ευφυΐας και του χιούμορ με το οποίο μιλούσε. Είναι πραγματικά να απορείς λοιπόν με την προσωπικότητα του. Άβυσσος... Ένας τόσο έξυπνος άνθρωπος να αναλώνεται σε όλο αυτό το πανηγύρι...
Για να επανέλθουμε στα μουσικά, το επιθετικό κιθαριστικό industrial του Manson βρίσκει τη μοναδική δημιουργική του διέξοδο στα Disposable Teens, Rock Is Dead, The Beautiful People, The Dope Show, The Nobodies στα δανεικά Tainted Love, Sweet Dreams (στο οποίο ουσιαστικά οφείλει τη καριέρα του) και την φρέσκια διασκευή στους Depeche Mode και το Personal Jesus (ε, ποιο άλλο θα διασκεύαζε;). Αν όλα αυτά σας αρκούν ή πάντα θέλατε να έχετε μαζεμένα τα λιγοστά διαμαντάκια του Manson, δεν έχετε παρά να κοπιάσετε. Για τα υπόλοιπα ούτε λόγος να γίνεται.
