Οποισδήποτε δίσκος έχει στο εξώφυλλό του έναν πίνακα της πολυαγαπημένης μας και πολυτάλαντης Γαλλίδας Francoiz Breut, κερδίζει χωρίς πολύ κόπο τη συμπάθεια και την προσοχή μας. Ψάχνοντας μάλιστα πληροφορίες για το Ισπανικό σχήμα που είναι υπεύθυνο για τον παραπάνω δίσκο, μαθαίνουμε ότι η εν λόγω κυρία είχε συμμετάσχει και με φωνητικά στο προηγούμενο, πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο “Quitamiedos”, παρέα με μέλη των Migala και λοιπούς άλλους μουσικούς. Με όρεξη λοιπόν βάζουμε το cd στο αντίστοιχο player και ορίστε τι ακούμε:
Ακούμε τη δουλειά του Raul Fernandez, ο οποίος χρησιμοποιεί διάφορους άλλους μουσικούς για να υλοποιήσει το προσωπικό του όραμα. Στο “Nones” υπάρχουν αποκλειστικά ακουστικά όργανα, και μάλιστα σε τέτοια ποικιλία (μπάντζο, ακορντεόν, μπόλικα πνευστά, κόντρα μπάσο), τόσο ώστε δεν μπορείς παρά να συμπεράνεις ότι αυτό που προσπαθεί τελικά να κάνει είναι να μετεξελίξει την τραγουδιστική κουλτούρα της πατρίδας του σε κάτι που να προσεγγίζει την ευγενέστερη πλευρά της ποπ μουσικής. Κάτι δηλαδή σαν τους Ισπανούς Gorky’s Zygotic Mynci, ή μια εκδοχή των Belle & Sebastian της Ιβηρικής χερσονήσου, οι Refree ψιθυρίζουν ιστορίες που ενώ δεν ξέρεις τι σημαίνουν, περιέχουν τα απαραίτητα κενά για να συμπληρωθούν από τις λέξεις εκείνες που επιθυμεί να προσθέσει ο ακροατής.
Η μουσική τους, λυρική και έντεχνη χωρίς να είναι απωθητική με κάποια ανύπαρκτη σπουδαιότητα αλλά ουσιαστική και οικεία σαν ήχος, είναι ανοιχτή σε ερμηνείες και εύκολα προσεγγίσιμη. Όχι απαραίτητα ένα αμιγώς «ροκ» ή «ποπ» άκουσμα, μα ευπρόσδεκτο όταν το σκοτάδι πέφτει στην πόλη αλλά και μέσα στο δωμάτιο...
