Απρόσμενο σοκ! Που ήταν κρυμμένος αυτός ο τύπος όλο αυτό τον καιρό; Και μιλάμε για τον Simon Beck, τον Δανό μουσικό που έρχεται πίσω από το όνομα Viva Vertigo και ευθύνεται για μια από τις μεγαλύτερες δισκογραφικές εκπλήξεις της φετινής χρονιάς, το υπέροχο ντεμπούτο album Viva Viva.
Όλα τα καλά πράγματα παίρνουν καιρό για να ζυμωθούν και ο Beck δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Τα περισσότερα κομμάτια του προέρχονται από demos του 1999 και ένθεν και είναι φανερό ότι έχουν δουλευτεί πάρα πολύ. Ήταν πραγματικά πολύ μεγάλη η έκπληξή μου όταν μετά το πρώτο καλό κομμάτι άκουσα ένα ακόμα πολύ καλό track. Κάπως έτσι άρχισα να μπαίνω στη διαδικασία να περιμένω να ακούσω προσεκτικά και το επόμενο για να δω πόσο μπορεί να διαρκέσει αυτή η έκπληξη, τα ίδια όμως κι εδώ: άλλο ένα εξαίσιο κομμάτι. Τεντώνω τα αυτιά μου για το τρίτο: υπέροχο! Αρχίζω να περιμένω (αδίκως) ότι κάποια στιγμή όλο αυτό το πανηγύρι θα σταματήσει, κάτι τέτοιο όμως δεν γίνεται ποτέ. Το ένα κομμάτι με διαψεύδει μετά το άλλο, το ένα συναγωνίζεται το επόμενο σε ποιότητα και συναίσθημα. Η κλιμάκωση είναι συνεχής και αδιάλειπτη. Ειλικρινά δεν υπάρχει ούτε ένα κομμάτι που να σε αφήνει ασυγκίνητο, ούτε μια συγχορδία που να σε αφήνει αδιάφορο και αυτό πρέπει να παραδεχθώ ότι έχει πάρα, μα πάρα πολύ καιρό να μου συμβεί. Η κόπια του Viva Viva έχει πια θρονιαστεί αναπαυτικά μέσα στη θαλπωρή του cd player μου και σίγουρα θα κάνει πάρα πολύ καιρό να την εγκαταλείψει.
Τι παίζει όμως αυτός ο ξανθός τύπος από το κρύο ευρωπαϊκό Βορρά; Παλιομοδίτικο αμερικάνικο κιθαριστικό ροκ διανθισμένο με, φορτισμένες συναισθηματικά, blues μπαλάντες που είναι ικανές να σε κάνουν να νιώσεις μια ανεπαίσθητη υγρασία στις κόρες των ματιών σου. Ίσως κάπως έτσι να ακούγονταν στις μέρες μας οι Dream Syndicate αν χαμήλωναν αισθητά τους τόνους. Η θλίψη και η νοσταλγία που πλανώνται στην ατμόσφαιρα και τους στίχους του Beck αναμειγνύονται με τη νωχελικότητα της μουσικής του και δημιουργούν ένα δίσκο με τεράστιο συναισθηματικό φορτίο που παρά τις αμυδρές αναφορές του σε μουσικούς ήρωες όπως οι Walkabouts και οι Tindersticks, έχει ένα απόλυτα προσωπικό ήχο και χαρακτήρα, πράγμα πολύ σπάνιο στις μέρες μας και ιδιαίτερα εκτιμητέο.
Ανάμεσα στις ταξιδιάρικες moody μπαλάντες (όπως το υπέροχο Satellite Song ή το υπερχειλίζον από πόνο Waltzing With Sin) ξεπετάγονται μικροί rock’n’roll δυναμίτες σαν το Sugar Cane (θυμίζοντας τους R.E.M στο Driver 8) ή το Hitch-hiker, όμως ακόμα κι αυτά τα υπέροχα κομμάτια ωχριούν όταν φτάνει η ώρα να ακουστούν οι πρώτες νότες από ένα πραγματικά απίστευτο κομμάτι: την συγκλονιστικά ανατριχιαστική, πικρή μπαλάντα Jaguar Tornado... Είναι ένα κομμάτι που πρέπει να ακούσετε εσείς οι ίδιοι με τα αυτιά σας γιατί οποιαδήποτε περαιτέρω ανάλυση θα αφαιρέσει παρά θα προσθέσει στην αξία του.Η θλίψη είναι προνόμιο των Σκανδιναβών, το έχουν αποδείξει άλλωστε πολλοί από αυτούς. Οι γείτονες του Simon Beck, Madrugada, μας το έδωσαν καλά να το καταλάβουμε πριν μερικά χρόνια με το δικό τους καταπληκτικό ντεμπούτο πίσω στα 1999 και συνεχίζουν να το αποδεικνύουν με κάθε ευκαιρία. Οι Viva Vertigo έρχονται να συνηγορήσουν και να συμπληρώσουν τους Νορβηγούς συντοπίτες τους χωρίς το πομπώδες του ήχου των τελευταίων αλλά με τη ίδια και ίσως ακόμα μεγαλύτερη ποιότητα. Το Viva Viva είναι ένας δίσκος που ακούγεται αργά το βράδυ, μέσα σε ένα δωμάτιο χωρίς φώτα, πνιγμένο στον καπνό, δίπλα σ’ ένα ανοιχτό παράθυρο που βλέπει προς τον ουρανό...
