Υπήρξε μια εποχή, όπου ο Jean Michel Jarre εκπροσωπούσε όλα σχεδόν τα πράγματα που γνωρίζαμε γύρω από την ηλεκτρονική μουσική στη χώρα μας –άντε, οι πιο ψαγμένοι να ήξεραν και τους Kraftwerk ή τους Tangerine Dream.
O Jarre είχε το πλεονέκτημα ότι ήταν γιος του διάσημου κινηματογραφικού συνθέτη Maurice Jarre, οπότε είχε την ευκαιρία να πειραματίζεται πρώτος αυτός σε κάθε καινούργια τεχνολογία που κυκλοφορούσε στην αγορά, και να παρουσιάζει από τους πρώτους, αν όχι πρώτος, νέους ήχους που εντυπωσίαζαν το διψασμένο για πρωτάκουστες εμπειρίες ακροατήριο. Μ’ αυτό βέβαια δεν θέλουμε να πούμε ότι δεν είχε το ταλέντο να γράφει και εξαιρετικές μουσικές, κι απόδειξη είναι αφενός τα εκατομμύρια των αντιτύπων που έχουν πουλήσει οι δίσκοι του (τα οποία προέρχονται από εποχές όπου κατά βάση υψηλές πωλήσεις είχαν τα πολύ καλά άλμπουμ, μιλάμε για τέλη της δεκαετίας του ’70 και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80), όσο και το ότι τα περισσότερα θέματα που απαρτίζουν τους δίσκους του – ειδικά τους πρώτους – είναι πασίγνωστα λόγω της χρησιμοποίησής τους από κάθε είδους τηλεοπτικά και διαφημιστικά σποτάκια.
Αυτό που κάνει στο «νέο» του αυτό άλμπουμ είναι να εκμεταλλεύεται ξανά την τεχνολογία, ενσαρκώνοντας ένα όνειρό του όπου η μουσική θα άφηνε πίσω της την αναπαραγωγή σε mono και stereo και θα γινόταν μια πολύ πιο ενδιαφέρουσα και ζωντανή διαδικασία, που την ονόμασε aero. Το μέσο που του δίνει τις ευκολίες να πραγματοποιήσει αυτό του το όνειρο είναι το dvd player, κι έτσι λοιπόν μιξάρισε ξανά παλιά του κομμάτια, πρόσθεσε και τέσσερα καινούργια, και ορίστε το ζουμί της καριέρας του Jarre όπως δεν το είχατε απολαύσει μέχρι σήμερα, σε ήχο 5.1 Surround Sound, αρκεί φυσικά να διαθέτετε τον κατάλληλο εξοπλισμό (όχι φυσικά ότι δεν ακούγεται κι από ένα κοινό cd player, αλλά καλό θα ήταν να είχατε την υποδομή να ακούσετε τη μουσική όπως την εννοεί ο συνθέτης).
To αποτέλεσμα είναι ένα πρώτης τάξης best of… (εδώ βρίσκονται ένα σωρό από τα κομμάτια του που θα θέλατε να έχετε από δίσκους σαν τα “Oxygene”, “Equinoxe”, “Magnetic Fields”, “Zoolook” κτλ), που μάλιστα συνοδεύεται από ένα dvd με τα ίδια κομμάτια, και που το οπτικό του μέρος αποτελεί ένα πλάνο το οποίο διαρκεί όσο και η μουσική, δηλαδή περίπου 75 λεπτά, και δεν είναι άλλο από τις αντιδράσεις των ματιών της ηθοποιού – και καλής του Jean Michel Jarre, ή συζύγου, δεν είμαι σίγουρος, δεν διαβάζω και Paris Match τελευταία… - απέναντι στη μουσική που ακούει. Αφόρητα βαρετό, αποτελεί μια χαμένη ευκαιρία για οπτικούς πειραματισμούς που ποτέ δεν έγιναν.
