Ποιός άραγε θυμάται τους Green Day, τέσσερα χρόνια μετά το τελευταίο άλμπουμ τους (“Warning”) και δέκα χρόνια αφότου το Cali – punk (καλιφορνέζικο punk – pop της Δ. Ακτής) του τρίτου τους άλμπουμ (“Dookie”), ενώ συγχρόνως άνοιγε το δρόμο για τη φρικτή επέλαση τας καρτουν – οειδούς punk/metal/ ska – pop από καθαροπρόσωπα και μεσο – αστικά κωλόπαιδα; Αρκεί να παρατηρήσω πόσο ξεπερασμένοι – αν όχι «τελειωμένοι» - αυτοί θεωρούνται εν έτει 2004. Είναι όμως έτσι;
Και να που οι Green Day επιστρέφουν μ’ένα ενιαίας θεματικής (concept) άλμπουμ: μια κραυγή οργής και απόγνωσης για μια χώρα που ζεί σ’ένα κλίμα καταπίεσης, υστερίας και παράνοιας, ενώ τρέφεται με τους ίδιους τους φόβους της. Παράλληλα η μουσική των Green Day παίρνει νέες διαστάσεις (συχνά επικές – και αυτό δεν είναι πάντοτε καλό) και ακολουθεί νέες κατευθύνσεις (ένα μίγμα power pop/punk και metal – rock, με κάμποσες μελωδικές rock μπαλάντες αλλά και σχεδόν metal – progressive στροβιλισμούς), οι οποίες άλλοτε τροφοδοτούν το ενδιαφέρον μας και άλλοτε το εξαντλούν.
Συνθέσεις (“Jesus of Suburbia”, “Homecoming”) που διαρκούν εννέα λεπτά (!!) η κάθε μία με απρόβλεπτες αλλαγές στο τέμπο (κάτι σα να μάχονται οι Rush/ Speedwagon” ενάντια στους Foo Fighters/Terrorvision) - συνθέσεις (“Are we the waiting”, “Wake me up when September ends”) που περιμένουν τους αναπτήρες να ανάψουν’ συνθέσεις που ανακαλούν το χειμαρρώδες πανκ παρελθόν της μπάντας (“St.Jimmy”, “American Idiot”).
Το “American Idiot” ισορροπεί επικίνδυνα ανάμεσα στο εμπνευσμένο και την τυποποίηση/τυπολογία, ανάμεσα στην υπερβολή και την ανάγκη έκφρασης. Μοιάζει να κερδίζει το στοίχημα, αλλά με σημαντικές απώλειες. Πύρρειος νίκη από ένα AOR – punk δίσκο. Φοβάμαι πως ή θα υπερ – εκτιμηθεί ή θα υποτιμηθεί αβυσσαλέως.
