Τρία είναι τα βασικότερα προβλήματα του τρίτου άλμπουμ του βρετανού τραγουδοποιού Ed Harcourt: η επίπεδη παραγωγή, η θολή μίξη και οι όχι ιδιαίτερα δυνατές συνθέσεις. Ιδιαίτερα αυτές οι τελευταίες, ενώ ακούγονται σα να θέλουν να πετάξουν έξω από τη σφαίρα της επαρκούς, αλλά βασικής κοινοτοπίας, τελικά στην πλειοψηφία τους παραμένουν προσεδαφισμένες σε αυτήν. Πιο συγκεκριμένα, δεν βοηθούν ούτε οι πιο ροκ ενορχηστρώσεις ούτε η εσωτερική λιτότητα της μπαλάντας της δομημένης πάνω στο πιάνο ή την κιθάρα.
Στην πρώτη περίπτωση το "The Storm is Coming" έχει κάτι από το άγγιγμα των Flaming Lips -αν και η ερμηνεία προς το Bono φέρει- και το όλο αποτέλεσμα (με τα χορωδιακά και τα ψυχεδελικά fade in / fade out) ακούγεται φιλόδοξο, αλλά τίποτα περισσότερο. Ομοίως το εντυπωσιακής προοπτικής "Strangers" καταπλακώνεται από ένα θορυβώδες cresento. Ακόμη και αυτό ζωηρά και ανάλαφρο "Loneliness" γέρνει επικίνδυνα προς την αυτο-παρωδία.
Στη δεύτερη περίπτωση, ο θαμπός θρήνος του οργάνου στο "Something to live for" και το μελωδικό φαλσέτο της φωνής δεν αρκεί, ενώ το "Open book" θα μπορούσε να είναι είναι out-take των Radiohead.
Δίπλα στο παραπάνω, το θα-μπορούσε-να-γίνει-επιτυχία "Born in the 70s" καταδικάζεται από την παραγωγή, ενώ το "Black Dress" δεν είναι παρά μια υποτονική επανεκτέλεση του αλά Elliott Smith μελαγχολικού "This one's for you" και είναι αυτό το οποίο αγγίζει κάποιες ευαίσθητες χορδές μέσα μας. Τα δε "The Music Box" και "The Trapdoor" είναι δείγματα καλής μαθητείας στη συνθετική των Paul Mac Cartney και Tim Buckley αντίστοιχα. Η μοναδική εμπνευσμένη στιγμή έρχεται με το "Kids (rise from the ashes)", ένα συγκινητικό μίγμα Brian Wilson και orch-pop...
