Στους πολύ ψαγμένους θα γυαλίσει αμέσως το σηματάκι της Paw Tracks. Πρόκειται για την εταιρία των Animal Collective που κυκλοφορεί τους προσωπικούς τους δίσκους. Οι ψαγμένοι όμως (που λέγαμε και πριν) θα παρατήρησαν ότι ο Ariel Pink δεν ανήκει στην ‘κολεκτίβα των ζώων’ αλλά έχει την τιμή να είναι ο πρώτος φιλοξενούμενος στο label τους. Ας δούμε όμως την ιστορία αυτού του δίσκου από την αρχή γιατί έχει αρκετό ενδιαφέρον.
Μερικά χρόνια πριν ο νεαρός hippy (κρίνοντας από την εμφάνιση στο εξώφυλλο) ονόματι Ariel Pink αγοράζει μια κιθάρα, ένα αρμόνιο και μια ωχτακάναλη κονσόλα και αποφασίζει να γίνει μουσικός. Drums δεν πήρε γιατί μπορούσε να κάνει τον ήχο τους με το στόμα και του φάνηκαν περιττά. Άρχισε λοιπόν να ηχογραφεί τραγούδια στο δωμάτιο του και όταν συγκέντρωσε αρκετά τα έγραψε σε ένα CD-R το οποίο το ονόμασε Doldrums. Αυτό ακριβώς το CD-R το πάσαρε στους Animal Collective όταν αυτοί πέρασαν από τα μέρη του για μια συναυλία..
Τη συνέχεια τη φαντάζεστε εύκολα. Οι Animal Collective ενθουσιάστηκαν και ανέλαβαν να το κυκλοφορήσουν στο label τους, χωρίς μάλιστα την παραμικρή προσθήκη. Μετά από όλη αυτήν την ιστορία οι συλλέκτες θα έχουν τρέξει ήδη στα δισκάδικα και τελικά θα κάνουν πολύ καλά. Το Doldrums είναι απόλυτα ταιριαστό με τις κυκλοφορίες των Animal Collective. Άναρχο, ‘φτηνό’, αρμονικά κακόφωνο, περίεργο, αλλά και απίστευτα κολλητικό. Το ότι είναι ‘home made’ κάνει μπαμ από τον ήχο που είναι όπως αναμενόταν ερασιτεχνικός. Σα να ακούς μια παλιά κασέτα ή real audio χαμηλού bandwith (για όσους έχουν ξεχάσει τον ήχο της κασέτας).
Η pop του Ariel Pink είναι μουντή, σκονισμένη και αντιεμπορική. Αν έπεφταν οι ‘παρτιτούρες’ του Doldrums στα χέρια ενός progressive ψυχεδελικού συγκροτήματος, αυτό θα μεγαλουργούσε. Εδώ οι συνθέσεις κουκουλώνονται από τον φτωχό ήχο, αλλά και αυτό έχει τη δικιά του μαγεία. Μοιάζει με χαμένες ηχογραφήσεις των Television Personalities, οι οποίες έμειναν πολύ καιρό στο υπόγειο και άρχισε να λιώνει η ταινία.
Το The Doldrums κλείνει με το δεκάλεπτο ‘The Ballad of Bobby Pyn’ το οποίο είναι και το πιο ρυθμικό κομμάτι του cd (σίγουρα δε χρησιμοποιεί κρουστά και samplers αυτό το παιδί;). To cd όμως δεν τελειώνει εδώ, έχει άλλα έξη κομμάτια, τα οποία όπως αναγράφεται είναι ένα μέρος του Vital Pink (προφανώς ενός δεύτερου cd-r) και δυστυχώς είναι λίγο κατώτερα των προηγουμένων.
Ας μην είμαστε όμως υπερβολικά απαιτητικοί, αφού το cd αυτό του Ariel Pink είναι μια από τις καλύτερες ‘οικιακές ηχογραφήσεις’ που έχει πέσει στα χέρια μας και ως τέτοια πρέπει να την κρίνουμε.
