Ο τίτλος που κερδίζει με μιας το Luxus είναι το cd με το χειρότερο εξώφυλλο του μήνα. Θυμίζει περισσότερο underground ελληνική κυκλοφορία από τα 80s παρά κυκλοφορία της Glitterhouse. Μάλλον μάλωσαν οι Salvatore με το γραφίστα τους γιατί δεν εξηγείται ξαφνικά στην πέμπτη κυκλοφορία τους να επιλέγουν τέτοιο εξώφυλλο. Ας μην κολλήσουμε όμως στην εμφάνιση και ας περάσουμε στο περιεχόμενο.
Οι Salvatore για όσους δεν τους γνωρίζουν, είναι μια instrumental μπάντα από το Όσλο, ή καλύτερα μια κολεκτίβα. Ούτε το κεντρικό line up είναι εντελώς σταθερό, ούτε βέβαια οι συνεργάτες. Δε θα ήθελα να αρχίσω να τους απαριθμώ γιατί θα γεμίζαμε από Νορβηγούς multi instrumentalists με ονόματα, όπως Jorgen και Ingar. Το μόνο που χρειάζεται να αναφέρουμε είναι τις συμμετοχές στο ομώνυμο track Luxus, της Frances May Morgan στα φωνητικά και του σλοβένικου κουαρτέτου Vasem Zdravlju Orchestra στα έγχορδα. Ο λόγος είναι ότι αυτό το τραγούδι είναι το μοναδικό στο cd και πιθανόν στη δισκογραφία των Salvatore (διορθώστε με αν κάνω λάθος) που περιέχει φωνητικά και έγχορδα.
Τι περιέχουν τα υπόλοιπα; Κιθάρες, μπάσο, κρουστά, synths, μεταλλόφωνα-ξυλόφωνα, sampler, όργανο και ακόμα περισσότερα κρουστά και κιθάρες. Μάλιστα αφού τέλειωσαν την ηχογράφηση του Luxus, οι Salvatore πετάχτηκαν μια βόλτα μέχρι το Σικάγο, όπου και επισκέφτηκαν τον κύριο John McEntire των Tortoise. Αυτός τους υποδέχτηκε στα πολυσύχναστα τελευταία Soma Studios και ανέλαβε την παραγωγή του cd.
Έτσι στο Luxus συναντάμε κομμάτια με την αισθητική των Tortoise, όπως το πολύ καλό In Gekko όπου τα μεταλλόφωνο ‘συνομιλεί’ με το μπάσο και τα drums. Αλλά οι Salvatore δεν μένουν εκεί, διαθέτουν πολυποίκιλο και πλούσιο ήχο, ο οποίος περνάει από το experimental noise του Fluxus και φτάνει μέχρι το ethnic στο Roots & Weather, το οποίο μοιάζει βγαλμένο από το ‘My life at the bush of ghosts’. Το κακό είναι ότι οι συνθέσεις τους δεν αναπτύσσονται και γίνονται συχνά μονότονες. Ακόμα και το ομώνυμο δεκάλεπτο κομμάτι που κλείνει το cd, ενώ ξεκινάει με τους καλύτερους οιωνούς (αιθέρια φωνητικά, έγχορδα και 4ADικός ήχος) η συνέχεια είναι ενοχλητικά ομοιόμορφη.
Τελικά το Luxus έχει και τα θετικά και τα αρνητικά του, οπότε η ζυγαριά δείχνει ακριβώς στη μέση. Από τη μια η καλή παραγωγή, ο πλούσιος ήχος και το άριστο παίξιμο και από την άλλη οι στατικές και επαναλαμβανόμενες συνθέσεις. Α! και το εξώφυλλο … αλλά ας μην ξαναρχίσουμε από την αρχή.
