Μία από τα ίδια από τον Bryan Adams και μάλιστα με απροκάλυπτη χρήση τσελεμεντέ. Το πρώτο του στούντιο άλμπουμ σε έξι χρόνια μπορεί να αρχίζει με ένα πολύ συμπαθητικό uptempo κομμάτι γεμάτο φρεσκάδα ("East Side Story"), αλλά στη συνέχεια αναλώνεται σε αναπαραγωγή των γνωστών συνταγών. Η διαφορά με το άλμπουμ "Reckless", που έγραψε πριν 20 χρόνια, είναι σαφώς η έμπνευση, η οποία φαίνεται πλέον να τον έχει εγκαταλείψει για τα καλά σ' αυτό το γαιτανάκι μελωδικού, στρογγυλοποιημένου hard rock και χιλιοακουσμένων μελωδιών για μπαλλάντες (ακόμα δεν τέλειωσε αυτό το βιβλίο;).
Τα feel-good κομμάτια "Open Road", "Right Back When I Started From" είναι αρκετά συμπαθητικά, στο "Why Do You Have To Be So Hard To Love" θα σηκωθούν σίγουρα κινητά (τέρμα πια οι αναπτήρες) κατά τη διάρκεια των συναυλιών του, αλλά κανένα από αυτά δεν μπορεί να "σταθεί" δίπλα στο παλιότερο υλικό του. Και στιχουργικά, κάτι 'άφησε τα παπούτσια της στην παραλία, τέλειωσε τα όνειρά μου, άφησε τα ίχνη της στην αμμουδιά', κάτι 'αν νιώσεις χάλια, εγώ νιώθω μικρός, και θα είμαι εκεί' και κάτι αναφορές 'στην τρελή ζωή του ροκ σταρ' θα μπορούσαν να γραφτούν από οποιονδήποτε.
Χάρη στα προαναφερθέντα συμπαθητικά MOR κομμάτια, αλλά και από την δίψα των χιτ ραδιοφωνικών σταθμών που έχουν ευαγγέλιο τα τσαρτ και τις playlists, το heavy rotation σε ραδιόφωνα έχει εξασφαλιστεί. Από εκεί και πέρα, όμως, ακούγοντας όλο το άλμπουμ δύσκολα αποφεύγεις τα χασμουρητά.
