Aναπόφευκτα τα φώτα στους Replacements έπεφταν στον Paul Westerberg. Πίσω όμως από τον χαρισματικό frontman υπήρχε ο drummer Chris Mars, που πήγε να ψιλοβγει σόλο και κατέληξε ζωγράφος, ο Bob Stinson (που πήρε πόδι από τη μπάντα το 1986) ο οποίος μας άφησε το 1995 από υπερβολική δόση και ο αδερφός του και μπασίστας του group, Tommy Stinson, το παιδί-θαύμα του group που μπήκε στα "βαθιά" μόλις σε ηλικία 13 ετών και μπόρεσε να συνεχίσει την καριέρα του αξιοπρεπώς.
Aποτελεί μάλιστα τρέχον μέλος της νέας έκδοσης των Guns 'n' Roses, αλλά ποιος βρίσκει άκρη με τον Axl Rose και τον στόχο που έχει θέσει, να κυκλοφορήσει το "Chinese Democracy" εντός ...της επόμενης δεκαετίας. Από το να περιμένει δισκογραφικά άπρακτος, λοιπόν, μάζεψε τον κιθαρίστα των Perfect (πάλαι ποτέ μπάντας του ίδιου) David Philips, τον drummer των A Perfect Circle, Josh Freese και τα μέλη των GNR Richard Fortus και Dizzy Reed. Ο ίδιος, δε, έκανε τα πάντα εδώ: έγραψε τα κομμάτια, έπαιξε πέντε όργανα, τραγούδησε, έκανε και συμπαραγωγή στο άλμπουμ, σφουγγάριζε στο περίφημο στούντιο του Frank Black, σήκωνε τα τηλέφωνα κτλ.
Νομίζω ότι δεν θα κομίσουμε γλαύκας εν Αθήναις αν πούμε ότι είναι κάτι παραπάνω από ολοφάνερη η επιρροή του Westerberg -ιδιαίτερα η αίσθηση και ο ήχος του άλμπουμ των Replacements, "Don’t Tell A Soul". Η φωνή του, ένας συνδυασμός David Lowery, Paul Westerberg και Ian Hunter, δεν είναι άσχημη, είτε στις Dylanικές, χαμηλές στιγμές, είτε την ώρα που οι MOR μουσικοί παραγωγοί ανακαλύπτουν διαμαντάκια για το πρόγραμμά τους.
Ο Ryan Adams σίγουρα θα σκάσει για 1-2 κομμάτια εδώ μέσα, ενώ ο Damon Albarn και ο Dan the Automator θα απορήσουν για το τί γυρεύει μια (επιτυχημένη) αλά Gorillaz άσκηση σ' ένα κατά βάση συντηρητικό -με την έννοια του κλασικού- άλμπουμ που ακούγεται πολύ ευχάριστα, αλλά μέχρι εκεί. Έτσι κι αλλιώς ο ίδιος δεν φαίνεται να επιδιώκει και κάτι τρομερά φιλόδοξο, από το να παίζει τη μουσική που του αρέσει...
