Θυμάμαι την πρώτη φορά που συνάντησα το όνομα των αδελφών Dawaele: επρόκειτο να παίξουν μουσική πριν και μετά από μια εμφάνιση των φίλων και συμπατριωτών τους Deus στην Αθήνα. Είχαν μάλιστα αναγγελθεί σαν "The Flying Daweale Brothers". Ασφαλώς ελάχιστοι - για να μην πω κανείς! - δεν είχε δώσει μεγάλη σημασία στη μαστοριά τους σαν djs, εξάλλου από πότε μένει κανείς στο Ρόδον για παράδειγμα για αν ακούσει μουσική μετά το τέλος των συναυλιών; Πού να ξέραμε τότε ότι οι εν λόγω κύριοι θα αποτελούσαν λίγο καιρό αργότερα δύο από τους πιο ρηξικέλευτους δισκοκαβαλλάρηδες, κάτω από το νέο τους καλλιτεχνικό ψευδώνυμο 2 Many Djs (για την ιστορία, να πούμε ότι και ο πατέρας τους είναι ένας από τους γνωστότερους ραδιοφωνικούς παραγωγούς του Βελγίου!);
Το σχήμα των Soulwax δεν ξέρουμε αν το έχουν σε καμία σπουδαία προτεραιότητα, γεγονός πάντως είναι ότι κυκλοφορούν καινούργιο άλμπουμ στη χάση και στη φέξη - εδώ που τα λέμε, αν κερδίζουν ικανοποιητικά χρήματα από τη δουλειά τους στα κλαμπ, ποιός έχει την όρεξη και το σθένος να σηκώνεται μετά από ξενύχτι για να πάει στο στούντιο για ηχογράφηση; Τέλος πάντων, είναι και πάλι εδώ με ένα δίσκο που καταφέρνει και αφομοιώνει πολλές από τις αγαπημένες τους μουσικές σε ένα χαρμάνι που ενώ είναι σίγουρο ότι θα λειτουργεί θαυμάσια μέσα σ' ένα ροκ κλαμπ, ηχεί ελαφρά κουραστικό στην κατά μόνας, σπιτική ακρόαση.
Το δυνατό σημείο του δίσκου είναι το ομώνυμό του κομμάτι, ένας κλασικά ξεσηκωτικός μίνι ροκ ύμνος που κλιμακώνεται όπως τα καλύτερα τραγούδια των Deus - δεν πήγαν στράφι οι καλές παρέες! - κι από εκεί και πέρα, βρίσκεις τον εαυτό σου σε ένα συνεχές ταξίδι που περνάει διαμέσου ενός απίστευτου όγκου από ηχητικές αναφορές στο παρελθόν και το παρόν της μουσικής, λες και ακους το πιο πρόσφατο πρόγραμμα που έχουν επιλέξει για την αποψινή εμφάνιση στο κλαμπ της γειτονιάς. Για να πούμε τη μαύρη μας αλήθεια, αν και σε καμία περίπτωση δεν θα χαρακτηρίζαμε την ακρόαση του δίσκου βαρετή, δεν μας ενθουσίασε ιδιαίτερα και βρήκαμε τις ιδέες τους σχετικά ξεπερασμένες και κοινότυπες πλέον.
Ίσως το "Any Minute Now" να είναι η πεμπτουσία του στυλ και της ηχητικής απελευθέρωσης για έναν Ευρωπαίο πιτσιρικά - το βίντεο κλιπ του σινγκλ παίζεται μανιωδώς από το MTV Europe, και έχει και την πλάκα του εδώ που τα λέμε! - για κάποιους όμως της δικής μας ηλικίας ακούγεται ελαφρώς τυποποιημένο. Και πρέπει να έρθει η ώρα για μια εκτός - χρονικών - και - στυλιστικών - στεγανών μπαλάντα όπως το "A Bllad To Forget" ή ένα σαν - τον παλιό - καλό - καιρό νεοκυματικό κομψοτέχνημα σαν το "Accidents And Compliments" για να μας φανεί ότι το πράγμα παίρνει μια πιο γοητευτική τροπή. Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να επανεξετάζουμε τον τρόπο που ακούμε μουσική, όπως μου είπε κι ένας φίλος; Α μπα, όλα πάνε καλά, ευχαριστούμε, πειράζει να επιμείνουμε στην άποψή μας ότι το πρόβλημα δεν είναι δικό μας;
Α, και κάτι τελευταίο! Για το σύντομα - θα - είναι - κλασικό εξώφυλλο, υπεύθυνος είναι ένας συνήθης ύποπτος, ο Trevor Jackson, γραφίστας και ο άνθρωπος πίσω από τους Playgroup και την εταιρία Output.
