Όταν πρωτοέσκασαν μύτη οι Libertines, το NME μιλούσε για την μπάντα - αποκάλυψη της Μεγάλης Βρετανίας. Καμία έκπληξη εδώ, το κάνουν τόσο πολύ συχνά πια ώστε απορούμε αν τους πιστεύει κανείς. Αναζητήσαμε ως εκ τούτου το ντεμπούτο τους "Up The Bracket" για να δούμε περί τίνος πρόκειται. Ε λοιπόν, πρόκειται για έναν τόσο μέτριο δίσκο που σε κάνει να απορείς για το που βρίσκεται όλη αυτή η πεμπτουσία της καλής μουσικής που προσπαθούσε να μας πείσει ότι περιεχόταν εκεί μέσα η εφημερίδα.Το ελαφρώς παράδοξο είναι ότι δύο περίπου χρόνια αργότερα, το όνομά τους όχι μόνο δεν παραλείπεται από το εξώφυλλό τους κάθε εβδομάδα, αλλά ασχολούνται ακόμη μανιωδέστερα μ' αυτούς.
Η εξήγηση είναι μάλλον απλή και χωρίζεται σε δύο σκέλη: κατ' αρχήν έχουν τον Alan McGee μάνατζερ, και ποιός καλύτερος για να κερδίζει τη δημοσιότητα για λογαριασμό των συγκροτημάτων που αντιπροσωπεύει, και κατά δεύτερον οι Libertines έχουν έναν κιθαρίστα που καιρό τώρα τραβιέται με ναρκωτικά κι επομένως παρακολουθούμε στενά τις περιπέτειές του μ' αυτά, μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει. Διέρρηξε το σπίτι του φίλου του και έτερου κιθαρίστα στη μπάντα για να βρει λεφτά για τη δόση του, δικάστηκε γι' αυτό - όχι, τα πρακτικά της δίκης δεν δημοσιεύτηκαν! - έφυγε σ' ένα μοναστήρι στην Ταϋλάνδη για να αποτοξινωθεί και απέτυχε, και τώρα προσπαθεί με τη βοήθεια των δικών του, των ανθρώπων που τον αγαπούν να τα καταφέρει. Για κάποιο λόγο, τα ναρκωτικά τραβούν τα φώτα της δημοσιότητας επάνω στους ροκ αστέρες, και ορισμένοι κάνουν ότι μπορούν να μην τα αφήσουν να ξεκολλήσουν από επάνω τους.
Καλά όλα αυτά τα κουτσομπολίστικου χαρακτήρα στοιχεία που αφορούν στο συγκρότημα, αλλά το βασικό είναι άλλο: τι γίνεται μουσικά στο παρόν δεύτερό τους άλμπουμ - που ασφαλώς ηχογραφήθηκε μετά κόπων και βασάνων, κι όσο ο Pete Doherty ήταν αρκετά νηφάλιος για να μπορεί να κάνει δημιουργική δουλειά - είναι καθόλου καλό ή μια ακόμη προσπάθεια που καλό θα ήταν να την ξεφορτωθεί κανείς στην πλησιέστερη χωματερή; Όπως και το προηγούμενό τους άλμπουμ, την παραγωγή έχει επιμεληθεί και εδώ ο Mick Jones των Clash, μα μην περιμένετε τον δικό τους κοφτερό, πανκ ήχο. Στην πραγματικότητα, μου έκανε πάντοτε μεγάλη εντύπωση το πόσο χαλαρά, διόλου επιθετικά παίζουν, αντίθετα με τις εντυπώσεις που αφήνουν στις συναυλίες τους, που έχουν τη φήμη ιδρωμένων, φουλ ηλεκτρικών βραδιών. Θα έλεγε κανείς ότι έχουν επηρεαστεί από το pub rock που γέννησε το punk rock, παρά απ' αυτό καθ' αυτό το τελευταίο ηχητικό ύφος!
Με άλλα λόγια, δεν το "τσούζουν" σε ένταση στο δίσκο τους οι Libertines, μα τουλάχιστον θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι έχουν βελτιωθεί από την πρώτη τους δισκογραφική απόπειρα. Τα τραγούδια είναι καλύτερα, και με την κάθε ακρόαση τα συμπαθείς όλο και περισσότερο. Το πρώτο σινγκλ για παράδειγμα "Can't Stand Me Now" είναι απ' τα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς, και υπάρχουν κάποια ακόμη στο δίσκο που στέκονται σ' ένα ανάλογο ύψος : το "The Ha Ha Wall" για παράδειγμα ή ακόμη και το "The Saga" όπου τα δίνουν όλα και αφήνουν να φανούν υποσχέσεις που πιθανόν να εκπληρώνουν επί σκηνής. Το μοναδικό τους πρόβλημα είναι ότι απέχουν πολύ απ' το να χαρακτηρίζονται "ικανά να σου αλλάξουν τη ζωή", όπως αφήνουν να εννοηθεί τα κείμενα στον Βρετανικό μουσικό Τύπο. Ίσως τελικά αυτό το hype που τους έχει αποτεθεί σαν βάρος στους ώμους να είναι εκείνο που δεν αφήνει τη μουσική τους να λειτουργήσει όπως θα έκανε σε άλλη περίπτωση, εάν δηλαδή κανείς δεν ασχολούνταν τόσο πολύ με τα όσα κάνουν πέρα από το χώρο που τελικά μας αφορά, τη μουσική τους.
Όπως και νάχει, δεν θα κάνατε άσχημα να του ρίχνατε μια ματιά. Δεν είναι τίποτα σπουδαίο, δεν είναι πάντως και τόσο κακό. Ίσως να μην το προσέχαμε ιδιαίτερα αν δεν υπήρχε όλο αυτό το σπρώξιμο από πίσω του, κι αυτό είναι ένα μάθημα για τις μπάντες που πηγαίνουν με το σταυρό στο χέρι και περιμένουν να αναδειχθούν με τη δουλειά τους και μόνο. Δυστυχώς, είναι γνωστό ότι ζούμε σε άγριες εποχές...
