“Rhythm is the key to everything, runs the whole swinging thing”. Πολύ σοφά λόγια από τον κύριο Richard Myrle Buckley. Αν αναρωτιέστε ποιος είναι αυτός ο κύριος, απλά σκεφτείτε ότι θεωρείται ο πρώτος «ράππερ» στην ιστορία της Μουσικής και συγκεκριμένα την εποχή της απαγόρευσης. Μην πάει το μυαλό σας σε κάποιον μαύρο κύριο, ο Λόρδος Buckley ήταν ένας πολύ hipster λευκός ο οποίος χρησιμοποιούσε το scatting της εποχής (φωνητική αναπαραγωγή του τζαζ ρυθμού) αλλά με στίχους που δημιουργούσε τελείως freestyle.
Ο ρυθμός είναι το βασικό πράγμα που θα πρέπει να προσέχει ένας καλός mc. Δεν μπορεί να υπάρχει ένα μουσικό background και απλά ο οποιοσδήποτε να προσθέτει από πάνω διάφορά lyrics. Ο mc θα πρέπει να προσέχει κάποια κουπλέ ή ρεφρέν να πέφτουν πάνω στα διάφορα breaks και pads που αποτελούν ένα hip hop κομμάτι. Ο ρυθμός είναι ο βασιλιάς και ένας καλός παραγωγός μπορεί να κάνει την διαφορά. Φανταστείτε όμως μερικούς από τους καλύτερους μουσικούς να παίζουν αυτή την μουσική live, έναν mc που δεν τον ενδιαφέρει ο πισινός των μοντέλων ή το μέγεθος του αυτοκινήτου του αλλά σωστά hip hop lyrics που δεν γίνονται βαρετά με το να προσπαθούν να σε διδάξουν όλη την ώρα. Προσθέστε και ένα άνθρωπο που με το στόμα του μπορεί να αντιγράψει οποιοδήποτε ήχο, αποτελώντας μόνος του μια ολόκληρη μπάντα.
Οι Roots για άλλη μια φορά αποδεικνύουν ότι είναι «παιχτούρες» και όχι «καλαμπορτζαίοι» (κλασικές εκφράσεις του Γιάννη “Jimmy Smith” Δημητριάδη, keyboard player για τους Happy Dog). Η rhythm section παίρνει βραβείο Όσκαρ, καθώς ο Questlove δείχνει γιατί η Joss Stone και ο D’ Angelo τον προτιμούν όταν θέλουν να δημιουργήσουν ένα καλό δίσκο χωρίς να ανησυχούν αν τα beats θα στηρίζουν την παραγωγή. Συγκεκριμένα το drumming του θυμίζει το πιο funky στυλάκι του Clyde Stubblefield (του ορίτζιναλ Funky Drummer από τους Jb’s του James Brown) και το πιο βαρύ παίξιμο του Buddy Miles, με αποτέλεσμα μετά από μερικούς δίσκους του εν λόγω συγκροτήματος, το σαγόνι μου να έχει σκουπίσει χιλιάδες φορές το πάτωμα από την μαγεία των breaks που δημιουργεί.
Οι προηγούμενοι δίσκοι τους δημιούργησαν ένα δυνατό fan base που τους λατρεύει ενώ η άρνηση τους να εναρμονισθούν με την “Bling- Bling” κουλτούρα της r n’b σκηνής τους καθιέρωσε και στους πιο underground κύκλους. Το Do You Want More ήταν ο πρώτος τους δίσκος και οι συνεργασίες με Cassandra Wilson και με τον πολύ δυνατό άλτο σαξοφωνίστα Steve Coleman έδειχνε ότι τα πράγματα θα είναι πού «οργανικά» για τα standards της εποχής. To Illadelf Halflife ακολούθησε και απέδειξε ότι η μπάντα θα συνεχίσει να είναι δυνατή και όχι ένα ακόμα one hit wonder της μαύρης μουσικής. Κυριολεκτικά αν δεν έχετε αυτό τον δίσκο αγοράστε τον. Εκεί που όλοι περίμεναν ότι δεν θα μπορούσαν να φτιάξούν έναν καλύτερο δίσκο, το Things Fall Apart και το You Got me κερδίζει Grammy. Το συγκεκριμένο single με την συνεργασία της Erykah Badu είναι ότι πιο όμορφο κυκλοφόρησε το 1999 στον χώρο της μαύρης μουσικής, ενώ στο τέλος του κομματιού Questlove ανεβάζει τα bpms παίζοντας καθαρό drum n bass.
O πειραματισμός συνεχίστηκε στο Phrenology όπου κάποιος μπορεί να ακούσει από το r'n’b χιτάκι του Break You Off μέχρι το soul/ rock υβρίδιο του The Seed με τον Cody Chesnut στα φωνητικά.
Έτσι ερχόμαστε στο 2004 όπου η μπάντα κυκλοφορεί το Tipping Point όπου βλέπουμε μια επιστροφή της μπάντας στους κλασσικούς hip hop/jazz/funk ρυθμούς που την έκαναν και γνωστή σε όλους. Ο πειραματισμός δεν είναι τόσο έντονος, ενώ από το πρώτο κομμάτι Star/Pointro καταλαβαίνει κάποιος ότι οι πιο funk επιρροές τους θα είναι και το κυρίαρχο στοιχείο αυτού του δίσκου (το συγκεκριμένο κομμάτι έχει sample από το Everybody is a star των Sly & The Family Stone). Επίσης τα ιντερλούδια που έβλεπες σε παλιότερους δίσκους δεν υπάρχουν.
Αυτό που υπάρχει είναι 11 καλά δομημένα κομμάτια μιας μπάντας που ξέρει να δουλεύει το στούντιο χωρίς να χάνει το live feeling. Απίστευτο κομμάτι είναι και το Why (What’s Going On) όπου η reggae μπολιάζεται με soul και hip hop στοιχεία και το χαρμάνι μοσχοβολάει τόσο ωραία που σου έρχεται να το κλείσεις το εισιτήριο για Αμερική και να το απολαύσεις live.
To single Don’t Say Nothing είναι απίστευτα deep και κάποιος μπορεί να δει μια καλή μίξη ηλεκτρονικής μουσικής και live funk ενώ ο Black Thought στο ρεφρέν καταφέρνει να ριμάρει ασυναρτησίες που όμως κολλάνε απίστευτα με τον στακάτο ρυθμό της rhythm section.
O Λόρδος Buckley θα ήταν περήφανος αν θα το άκουγε.
