Οι περιπτώσεις να έχετε ακούσει για τους Crackpot είναι οι εξής : α) να διαμένετε στην Αυστραλία και να παρακολουθείτε συστηματικά το ραδιοφωνικό airplay, β) να απομνημονεύετε τα sets του Gilles Petterson, γ) να συλλέγετε μανιωδώς συλλογές του τύπου Acid Lounge και δ) να παρακολουθείτε τις κυκλοφορίες της Tummy Touch, της εταιρίας του φοβερού και τρομερού Tim 'Love' Lee.
Για τον τελευταίο τα είχαμε πει όταν είχε κυκλοφορήσει το Just Call Me Lone Lee. Ολίγον φευγάτος ο Tim, όχι μόνο παράγει τη δικιά του πανδαισία ρυθμών και ρετρό ήχων αλλά στεγάζει και πολλούς άλλους, αναλόγου ύφους, στο δικό του label. Αφού ανακάλυψε τους Groove Armanda επιστρέφει τώρα με τους επίδοξος συνεχιστές του, τους Crackpot.
Οι πρώτοι που σου έρχονται στο μυαλό ακούγοντας του Crackpot είναι οι Morcheeba. Κάτι η φωνή της τραγουδίστριας που μοιάζει αρκετά με αυτής των Morcheeba, κάτι το ανάλογο μουσικό στυλ και οι παραλληλισμοί είναι αναπόφευκτοι. Αναφέροντας ανάλογο στυλ, εννοούμε το ανάλαφρο και καλοκαιρινό μείγμα soul, r’n’b και downtempo, ή όπως έχουμε συνηθίσει να το λέμε ελληνιστή το ‘chill out’. Μάλιστα, ως είθισται, σε στιγμές οι ρυθμοί γίνονται λίγο πιο χορευτικοί, ώστε να πιάσουμε και τις καλοκαιρινές καφετέριες και clubs.
Οι Crackpot ακούγονται ευχάριστα αλλά πάσχουν ελαφρώς από το σύνδρομο του γλυκανάλατου, που μαστίζει τις περισσότερες ανάλογες κυκλοφορίες. Άλλωστε η απόσταση του χαλαρωτικού με το πληκτικό, και της γλυκιάς συναισθηματικής ερμηνείας με το ‘νιαούρισμα’ δεν είναι μεγάλη και οι Crackpot ισορροπούν κάπου ενδιάμεσα.
