Δυστυχώς για τους ίδιους, ο πήχης είχε εξαρχής μπει πολύ ψηλά. Κι όταν έχεις να συναγωνιστείς άλμπουμ όπως το Nothing Changes Under The Sun του 2000, κάπου είναι λογικό να πάθεις ο,τι έπαθε κι ο άμοιρος ο Μπράιαν Ουίλσον μετά την κυκλοφορία του Sgt. Pepper’s. Όπως λοιπόν ο πάλαι ποτέ ηγέτης των Beach Boys προσπάθησε – κι απέτυχε - να μιμηθεί το Pet Sounds καταρρέοντας πάνω από την κονσόλα του παραγωγού, έτσι κι ο ελληνικής καταγωγής Αντι Ντραγκάζις πρέπει να κουράστηκε αρκετά μέχρι να επαναλάβει τον θρίαμβο του προσωπικού του Contino Sessions, του Man Mountain που ακολούθησε δυο χρόνια μετά.
Το τρίτο άλμπουμ τους με τίτλο ‘The Soundings’ μπαίνει σε «επικίνδυνα» και άγνωστα για τον ίδιο χωράφια κι αποστασιοποιείται από τις πανστρατιές εγχόρδων που τον συνόδευαν στα δυο πρώτα του πονήματα, επιλέγοντας έναν ήχο πολύ πιο απογυμνωμένο και χύμα, ο οποίος δίνει έναν αέρα σκοτείνιας στη μουσική του (η παραπάνω πρόταση μάλλον εξηγεί για ποιο λόγο δεν πρόκειται να πάρουν έναν μουσικό δημοσιογράφο ποτέ στα σοβαρά…). Και βέβαια ο καθοριστικός παράγοντας που δυναμιτίζει το αποτέλεσμα και το κάνει να μοιάζει τόσο ξένο και ανοίκειο σε σχέση με το Nothing Changes Under The Sun είναι η προσθήκη φωνητικών στα περισσότερα τραγούδια του άλμπουμ. Η μουσική συνεχίζει να είναι σχετικά χαμηλόφωνη, η ένταση που πηγάζει όμως από τις φωνές της Tahita Bulmer και του κιθαρίστα Chris Carr είναι που διαφοροποιεί τους Blue States Μκ1 με αυτούς του σήμερα, που περισσότερο μοιάζουν με μια μπάντα που ξέμεινε στα ράφια της Factory Records, παρά με ένα πειραματικό σχήμα της ίδιας συνομοταξίας με τους Spacemen 3 ή τους Spiritualized.
Το κομμάτι που ανοίγει τον δίσκο, το Across the Wire, είναι η πιο τρανή απόδειξη ότι ο Andy Dragazis πραγματικά πρέπει να στεναχωρήθηκε πολύ την ημέρα που άκουσε την είδηση του θανάτου του Μάρτιν Χάνετ. Μιζέρια κακή κυνηγάει τον Chris Carr και η απεγνωσμένη του κραυγή "Under the grey skies" θα έκανε τους Beta Band να απορούν για ποιο λόγο μια τόσο ταλαιπωρημένη ύπαρξη δεν είναι μέλος της δικής τους μπάντας. Το πιο «catchy» τραγούδι του άλμπουμ από την άλλη λέγεται The Last Blast και πάλι σε μπερδεύει όμως : τι δουλειά είχαν οι Neu! στο Munchester του Τονι Ουίλσον; Και γιατί περιμένεις από ώρα σε ώρα να σκάσει μύτη ο Bez και να αρχίσει τα χορευτικά του;
Η στιγμή αυτή δεν έρχεται ποτέ, ίσως γιατί το Final Flight θα μπορούσε να είχε διασκευαστεί σήμερα από τον Question Mark And The Mysterians, ίσως γιατί το 'Alright Today' αποτίει φόρο τιμής στην ένδοξη περίοδο της Uber-Britishness του 1994’-’95 κι επειδή στο 'Sad Song' ο Wayne Coyne αποφάσισε τελικά να δεχτεί την πρόταση των Smiths να αναλάβει χρέη lead vocalist. Αν πάλι επιθυμείτε να ακούσετε τους παλιούς καλούς Blue States σας συμβουλεύω να λιώσετε το 'One night Ιn Tulane' (πως και του ξέφυγε του Ταραντίνο και δεν το συμπεριέλαβε στο soundtrack του Kill Bill;) καθώς και το 'Leaning In', ιδιαίτερα αν έχετε καλεσμένους τους γονείς της μελλοντικής αρραβωνιαστικιάς σας σε γεύμα κι επιθυμείτε να κάνετε καλή εντύπωση με μια «μουσική που χαϊδεύει τα αυτιά και δεν τα αποσπά από το τραπέζι».
Είδατε? Από εκεί που οι Blue States ήταν μια σατανικά εγκεφαλική μπάντα που (έμοιαζε να) γράφει Μουσική για την πάρτη της, ξαφνικά, με την προσθήκη μερικών gadgets – άλμπουμ των Echo & The Bunnymen, Το Εγχειρίδιο Της Καλής Κιθαριστικης Μπάντας υπό Guy Garvey, μερικά αιθέρια αρώματα του Εργοστασίου Talk Talk – μεταβλήθηκε σε ένα bona fide ροκ σύνολο που αντί να κάτσει και να μεμψιμοιρήσει για το writer’s block που παθαίνουν πολλοί συνάδελφοι του όταν έρχεται η ώρα να γράψουν το Δύσκολο LP Νο3, αλλάζει κατεύθυνση και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Τα νούμερα των πωλήσεων θα δείξουν κατά πόσο η κατεύθυνση αυτή που επιλέχθηκε ήταν η καλύτερη. Γιατί, κατά βάθος, οι Blue States έβγαλαν ακόμη έναν αξιολογότατο δίσκο.
Υ.Γ. Προς Θεού, Andy, γράψε ένα soundtrack κινηματογραφικής ταινίας! Χαραμίζεσαι!
