Δεν θα ακολουθήσω την φόρμουλα Κανελλόπουλου, ο οποίος σε ένα παλιότερο review στο μεγάλο μας ανταγωνιστή -τότε- Babylon είχε προτιμήσει να διηγηθεί ένα ανέκδοτο από το να σχολιάσει τον απαράδεκτο δίσκο που είχε στα χέρια του. Εγώ λέω να γίνω λίγο πιο πρωτότυπος και να σας μιλήσω για το περιεχόμενο του εν λόγω άλμπουμ, το οποίο είναι για γέλια. Ίσως για περισσότερα γέλια ακόμη κι από εκείνο το αλήστου μνήμης ανέκδοτο του Δημήτρη.
Η δομή και η μορφή των 11, αν δεν κάνω λάθος, τραγουδιών του Two είναι τόσο κραυγαλέα ομοιόμορφη που μετά από 50 λεπτά ακρόασης αυτό που σου μένει είναι ο,τι μένει και στο στομάχι σου μετά από εμετό 17 σφηνακίων κίτρινης τεκίλας και άλλων 4 Υποβρυχίων ουίσκι-μπύρας από πάνω: τίποτα απολύτως. Νομίζεις ότι άκουγες ένα τραγούδι σε έντεκα διαφορετικές εκτελέσεις. Τέτοιο χασμουρητό μου προσέφερε απλόχερα μόνο το Tales From Topographic Oceans των Yes. Κομμάτια που ο Βασιλιάς του Softrock, Jon Bon Jovi, γράφει για πλάκα την ώρα που αφοδεύει διαβάζοντας τους New York Times ή παίζοντας γκολφ μαζί με τον Rob των Matchbox Twenty.
Και καταρχάς ας μου πει ένας από εσάς για ποιο λόγο ΔΕΝ θα έπρεπε κάποιος με μια τόσο ξύλινη και ντεμέκ (θεσσαλονιστί) φωνή σαν του τραγουδιστή να ντρέπεται που βγαίνει έτσι προς τα έξω και να εκτίθεται στο κοινό του. Θέλει να μοιάσει στον Αdam Duritz των Counting Crows, αλλά του βγαίνει περισσότερο κάτι σε Αdam Ant. Θα επιθυμούσε διακαώς να ακούγεται σαν τον Scott Stapp των Creed, αλλά τελικά καταλήγει να ουρλιάζει σαν τον Scott Weiland εποχής Stone Temple Pilots. Και μπροστά του όλοι οι Semisonic, Fastball και Live του κόσμου τούτου φαντάζουν Ροκ Μεσσίες.
Είναι πιο ελαφροί κι από τον οχετό που κατακλύζει το αμερικανικό Mainstream radio. Ακόμη και οι αμερικανίδες νοικοκυρές που σφουγγαρίζουν το σπίτι ακούγοντας Barry Manilow – δίσκοι του οποίου εθεάθησαν στα ράφια του Μάρκετινγκ Μάνατζερ του Aβοπόλεως (!) - θα το απέρριπταν ως φλώρικο. Με τους the Calling δεν υπάρχει ούτε μια μικρή φυσαλίδα πάθους, ούτε μια τόσο δα μικρή ένδειξη προσωπικότητας στις συνθέσεις τους, παρά μόνο η παλιά καλή δοκιμασμένη συνταγή συγκροτημάτων τύπου Air Supply.
Το επόμενο άλμπουμ τους θα είναι σίγουρα καλύτερο από αυτό. Γιατί το Two είναι με διαφορά το Χειρότερο Άλμπουμ που γράφτηκε ποτέ στην 160χρονη Ιστορία της Φωνογραφίας, χειρότερο ακόμη κι από αυτό το ίδιο το Metal Machine Music. Οπότε παιδιά, για να το πω και στην γλώσσα σας, keep on the good work! It can only get better! Αγαπητοί μου αναγνώστες, κανείς δεν χρειάζεται αυτό το μουσικό περίττωμα, ούτε καν οι οπαδοί των ιδίων των The Calling. Αν ο σκοπός της ζωής σας είναι να δουλεύετε για να σας τα τσεπώνουν ανέμπνευστοι μουσικοί σαν αυτούς εδώ, είστε άξιοι της μοίρας σας. Άμα πια! Τα είπα και ξαλάφρωσα!
Υ.Γ. Κύριε Αρχισυντάκτα, είπαμε να κάνουμε καμιά κριτική εδώ πέρα, όχι ψυχανάλυση σε όλους τους τελειωμένους…
