(...πω, ρε γαμώτο, έχω γεμίσει με άγχος…πως θα γράψω τώρα; Πως θα επικοινωνήσω με το πολυάριθμο πιστό μου κοινό;)
Η Μελωδία στις μέρες μας μοιάζει να είναι χαμένη κάπου μεταξύ 13ου και 25ου μεσημβρινού, αναζητώντας τις ρίζες της κοντά στον Τροπικό Του Καρκίνου. Μπάντες σαν τους Delays χρησιμεύουν ενίοτε ως πυξίδα–ανάχωμα στον αποπροσανατολισμό αυτό. Το Faded Seaside Glamour έχει το πλεονέκτημα να διαθέτει στις τάξεις του μερικά εξαιρετικά ποπ τραγούδια - ξέρετε, από εκείνα που καρφώνονται στο μυαλό μας για αρκετές μέρες και παίρνουμε τηλέφωνο τους φίλους μας συστήνοντας τα με ενθουσιασμό. Ευελπιστούμε επίσης όλοι αυτοί στους οποίους τα συστήσαμε, να ανταποδώσουν το τηλεφώνημα μερικές μέρες μετά και να μοιραστούν μαζί μας και τον δικό τους ενθουσιασμό.
Ο δικός μου ενθουσιασμός (τρίτη φορά χρησιμοποιώ την ίδια λέξη μέσα σε 5 σειρές…) κράτησε λίγο δυστυχώς, αν και στην αρχή είχε όλα τα εχέγγυα για να κρατήσει περισσότερο. Γιατί το Faded Seaside Glamour μοιάζει σαν να είχε μείνει στα ράφια της 4AD για δώδεκα χρόνια περιμένοντας κι αυτό σαν το Black Label Malt να ωριμάσει πριν δει το φως της μέρας. Βγαίνει από ένα κελάρι όπου συνυπάρχουν τα ουράνια φωνητικά των Cocteau Twins, το dark καθεδρικό στυλ των This Mortal Coil, το indie αίσθημα των JJ72 και το βέβηλο υβρίδιο shoegazing / grunge των My Vitriol. Τι; Αναφέρθηκαν ήδη μερικές από τις σημαντικότερες κιθαριστικες μπάντες των '80s; Καθίστε γιατί έχει και συνέχεια… Είναι πιο upbeat από τους XTC, λιγότερο ξενέρωτοι από τους Hollies, περισσότερο εμπορικοί από τους Big Star και λιγότερο ευρηματικοί από τους Teenage Fanclub –αλλά παρασάγγες πιο αποδοτικοί μελωδικά από τους Dodgy. Got the message? Μην απορείτε λοιπόν αν δείτε το όνομα τους σε κάποιο αγγλικό μουσικό έντυπο με τον χαρακτηρισμό "tech-friendly British Byrds" από κάτω για λεζάντα.
Όχι ότι δεν τα πάνε καλά και με την νεώτερη σοδειά. Για την κλεμμένη εισαγωγή του Long Time Coming και μόνο από το Clocks των Coldplay, τους αξίζει να βλέπουν το όνομα τους στο ΝΜΕ μέχρι το 2056. Ακούστε επίσης τον τραγουδιστή Greg Gilbert σε ένα από τα οποιαδήποτε κομμάτια του δίσκου: αν δεν συμφωνήσετε μαζί μου ότι ακούγεται σαν την Liz Fraser με πυώδη αμυγδαλίτιδα που καταπίνει λίτρα Betadin για να έρθει στα ίσια της, να μην με λένε Κωνσταντίνο.
Κάτι ακόμη: Μια Αγγλίδα συνάδελφος έφτασε στο σημείο να γράψει ότι τα τραγούδια τους βρίθουν με 'Beach Boys harmonies'. Πως τα έβγαλε το συμπέρασμα αυτό, αδυνατώ να καταλάβω. Αν είναι κάθε κομμάτι στυλ Wanderlust, όπου δυο φωνές είναι η μια πάνω στην άλλη, να βαφτίζεται «διπλές φωνητικές αρμονίες», τότε θα έπρεπε τα μισά συγκροτήματα της ροκ από το 1970 κι έκτοτε να ονομάζονται «οι νέοι Beach Boys». Περισσότερο μου ακούγονται σαν Cast που προσπαθούν να διασκευάσουν calypso standards του Harry Belafonte.
Παρολ’ αυτά τα ηλεκτρονικά εφεδακια του Stay Where You Are είναι άκρως διεγερτικά (και η μπασογραμμή του θα μπορούσε να παίζεται άνετα μέσα στο Hacienda το 1990), στο No Ending η φωνή του Gilbert τείνει να ακούγεται σαν του Brett (τι εννοείτε, ποιανού Brett; Ένας είναι ο Brett!), το Nearer Than Heaven είναι ένα αιθέριο πρώτο σινγκλ που θα ταίριαζε απόλυτα σαν b-side στο Ιnto The Blue των Geneva, το Hey Girl προσπαθεί να βρει την θέση που του αξίζει κάπου ανάμεσα στο Sweetheart Of The Rodeo και το Murmur και το Bedroom Scene ίσως και να είχε γραφτεί από την θεά Stevie Nicks μετά τον χωρισμό της από τον Lindsay και να χωρούσε δίπλα σε ένα διαμάντι σαν το Rhiannon. Αν παρολ’ αυτά, οι παραπάνω λόγοι δεν σας πείθουν – και καλά κάνουν - για να αγοράσετε τον δίσκο αυτό, ένα έξτρα κίνητρο είναι η far gone and out (που θα έλεγαν και οι Jesus and Mary Chain) παραγωγή του Graham Sutton. Αν δεν σας λέει κάτι το όνομα Bark Psychosis', προχωρήστε στην επόμενη παράγραφο. Τρία-τέσσερα όμορφα σινγκλακια αλλά καθόλου καλή «γέμιση» – χειρότερα κι από κετσαπ στα Burger King. Ας περάσουν από την Γλασκόβη και τους Teenage Fanclub να μάθουν την Τέχνη των Καλών Fillers.
Υ.Γ. Λίγες μέρες μετά που πήρα το Faded Seaside Glamour έμαθα ότι το εν λόγω τετραμελές συγκρότημα κατάγεται από το Σαουθαμπτον. Τότε κατάλαβα για ποιο λόγο όλο το υπόλοιπο σύνολο είναι τόσο βαρετό. Σαουθαμπτον. Η πιο βαρετή, άσχημη και τραγικά ανούσια πόλη της Αγγλίας. Μετά έμαθα ότι από την ίδια πόλη κατάγεται κι ο τρισάθλιος Craig David. Κι ηρέμησα. Γιατί αυτοί εδώ είναι κομματάκι πιο ταλαντούχοι.
