Είναι φορές που ξεχωρίζεις κάποιες μπάντες από το όνομά τους και μόνο: All Night Radio. Πάντα μου άρεσαν τα ονόματα που εμπεριείχαν τη λέξη “Radio”. Μία λέξη που μου δίνει μία αίσθηση μαγείας (ή μήπως η ίδια η φύση του ραδιοφώνου σαν μέσο;), μία εικόνα δρόμου, σούρουπου και μία οικεία φωνή να προλογίζει μουσικές αγαπημένες... Και κάπου εδώ ήρθε και έδεσε και το περιεχόμενο του Spirit Stereo Frequency. Δεν ξέρω πόσο θα παιχτεί από το ελληνικό ραδιόφωνο (άλλωστε δεν το παρακολουθώ χρόνια τώρα), αλλά σίγουρα αυτό που ξέρω είναι η μελαγχολική και η ταυτόχρονα γλυκερή αίσθηση των μελωδιών τους, σε συνδυασμό με τις «ωνασικές» σε πλούτο ενορχηστρώσεις τους, που θυμίζουν πότε Beatles επί εποχής Sgt. Pepper’s, πότε Mercury Rev και πότε τις ψυχεδελικές –απλώς, για κάποιους- και πολλές φορές παρανοϊκές εμπνεύσεις του Syd Barret (καλή του ώρα εκεί που είναι), έχει σαν αποτέλεσμα έναν εξαιρετικά χορταστικό ηχητικά δίσκο.
Σου δίνουν το απαιτούμενο food for thought, που σε σπρώχνει σε επαναληπτικές ακροάσεις, όταν π.χ στο Fall Down 7 κάνουν ένα fade out με αποδοδημένα πλήκτρα και έγχορδα και μένεις βλάκας (με το συμπάθειο) με τον πλούτο των διαφόρων μελωδιών που υποβόσκουν στο background. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο You’ll Be Your Own, όπου οι classic guitar-pop αλά Teenage Fanclub μελωδίες τους συναντιούνται με τα φωνητικά των Flaming Lips και το glam-rοck περιτύλιγμα του Bowie και του Mark Bolan, πίσω στα 70’s. Η πολυσυλλεκτικότητα δηλαδή σε όλο της το μεγαλείο, κάτι που συνεχίζεται και στα υπόλοιπα τραγούδια. Π.χ στο εξαιρετικά δυνατό ρυθμικά βαλσάκι του Sky Bicycle, όπου οι καλύτερες στιγμές του Donovan παίρνουν μία ανανεωτική ηχητικά πνοή και προσφέρονται σαν τη νέα sensation της indie-pop σκηνής ή στο Daylight Till Dawn, όπου τα έγχορδα συνθέτουν ένα σπουδαίο αρμονικό background.
Να λοιπόν, που ένα ακόμη όνομα έρχεται να προστεθεί στα favorites όσων λάτρεψαν από την πρώτη στιγμή τους Polyphonic Spree ή ακόμα και όσων ήθελαν μία περισσότερο (ηχητικά) straight τραγουδοποιητική πρόταση από τους Hidden Cameras. Οι Dave Scher και Jimi Hey, από τους ιδρυτές δηλαδή των πάλαι ποτέ Beachwood Sparks, πετυχαίνουν να συνδυάσουν την νυχτερινή χροιά της μουσικής τους, περίπου όπως την περιέγραψε στην πρώτη παράγραφο ο γράφων, αλλά ταυτόχρονα την γεμίζουν με ουκ ολίγες ψυχεδελικές αποχρώσεις, φτιάχνοντας ένα κολάζ εξαιρετικά νόστιμο, ίσως λόγω και της ιδιομορφίας του.
Το άλμπουμ τους είναι γεμάτο μπιμπλικοειδείς ήχους που ο κ. Τσάβαλος θα απέφευγε σαν ο γάτος μου το νερό, αν ήταν το βασικό μενού μίας κυκλοφορίας που θα έπεφτε στα χέρια του και στα αυστηρά αυτιά του. Παρόλ’ αυτά, το πώς χρησιμοποιούνται εδώ οι εν λόγω ήχοι, συντελλεί στο να αποκτήσουν ακόμα πιο φρέσκο αέρα οι μελωδίες του και κάτω από ένα baroque κλίμα και μία υφέρπουσα νοσταλγική, αλλά ταυτόχρονα παιχνδιάρικη ψυχεδελικότητα. Όπως βλέπετε η λέξη ψυχεδέλεια είναι στο heavy rotation του διαθέσιμου εκφραστικού μου οπλοστασίου για το εν λόγω άλμπουμ. Κάτι σημαίνει αυτό, ε; (εκτός ίσως από τον πλούτο του λεξιλόγιού μου).
Πείτε τους όπως θέλετε: νέους Mercury Rev, glam Beach Boys, τους νέους -produced by George Martin- Teenage Fanclub ή ολίγον τι πιο σοφιστικέ Byrds. Η ουσία είναι πως οι All Night Radio φτιάχνουν (σχεδόν) σπουδαία μουσική και σε αυτό το ντεμπούτο τους δείχνουν πως αν συνεχιστεί αυτό το σχήμα θα έχουμε πολλά καλά και σπουδαία πράγματα να ακούσουμε από τους εγκεφάλους τους στο μέλλον.
