Οι Madredeus μετά από 2 χρόνια επέστρεψαν με την νέα τους δισκογραφική δουλειά. Η Teresa Salgueiro και η παρέα της θα πρέπει να είναι αρκετά υπερήφανοι για ένα και μόνο λόγο: Κατάφεραν να κάνουν την μουσική της πατρίδας τους παγκοσμίως γνωστή, δίχως να συμβιβαστούν με την απλοϊκή επιλογή της αγγλικής γλώσσας, αλλά τραγουδώντας στην μητρική τους γλώσσα αποτέλεσαν τον καλύτερο πρεσβευτή της μουσικής παράδοσης της χώρας τους, τα fado.
Τα συστατικά στοιχεία της επιτυχίας του συμπαθέστατου γκρούπ από την Λισσαβόνα είναι η χαρισματική φωνή της γλυκύτατης Teresa αλλά κυρίως ο κιθαρίστας, συνθέτης και παραγωγός του συγκροτήματος, ο Pedro Ayres Magalhaes. Από το 1987 βαδίζουν στον ίδιο μουσικό δρόμο και ο 12ος κατά σειρά δίσκος τους έρχεται να επιβεβαιώσει απλά ότι ήδη γνωρίζαμε για την μουσική τους.
Η μυσταγωγία της μουσικής τους πηγάζει από την ονειρεμένη φωνή της τραγουδίστριας που σε ταξιδεύει νοσταλγικά σε λησμονημένα από την ραστώνη του χρόνου μέρη των παιδικών σου αναμνήσεων και την γαλήνια κιθάρα του Magalhaes. Αυτός ο δίσκος δεν μας προσφέρει κάτι το παραπάνω από τους προηγούμενους, ίσως είναι πιο ευδιάκριτη πλέον η ωριμότητα της φωνής της Salgueiro και η πιο τεχνικά άρτια εκτέλεση των κομματιών.
Πλέον οι Madredeus, μετά από 17 χρόνια διαρκούς παρουσίας στο μουσικό προσκήνιο δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανένα και το μόνο που τους απασχολεί είναι να συνεχίσουν να κάνουν καλή μουσική βγαλμένη από την πλούσια μουσική κληρονομιά της χώρας τους με μοντέρνο ύφος δίχως να προσβάλλουν το αξιόλογο παρελθόν τους.
Είναι ένα άλμπουμ που κινείται στα ίδια μουσικά μονοπάτια που έχουν χαράξει εδώ και καιρό και θα ικανοποιήσει τους λάτρεις του συγκροτήματος που έχουν στην δισκοθήκη τους και άλλα άλμπουμ τους. Για όλους όσοι δεν έχουν μυηθεί στην μουσική τους θεωρώ ότι θα έπρεπε να ξεκινήσουν με κάποιο άλλο δίσκο τους, όπως το Antologia (2000). Μάλλον θα τους κουράσει το γεγονός ότι δεν μπορείς να διακρίνεις αρχή και τέλος στον δίσκο, τα κομμάτια μοιάζουν σε μεγάλο βαθμό μεταξύ τους δίχως αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι ποιοτικά.
Εν κατακλείδι, καλός δίσκος, όχι όμως και ο καλύτερός τους.
